hij kijkt en hij speurt en hij is in staat
meer te beleven in een half uur
dan menige vakantieganger
op een reis van drie maanden.
tijdens een korte tocht van enkele honderden meters
ontmoet hij honderden objecten
die dringend nadere bestudering behoeven:
een steen, een gelande ballon, een ekster,
prikkeldraad, een rietsigaar, speenkruid,
een beekje, een dode muis, een hazelaar,
een stokje, een bladrozet, een modderpoel,
een bekertje, een konijn, een paaltje,
een touwtje, keuteltjes, een spoor,
de zee in de verte, geluid van scharrelende merels,
een oude paddenstoel, een sneeuwklokje,
gekoer van een duif, een voorbijganger,
een wapperend lapje. en dan is hij
eindelijk bij zijn bestemming.
daar ziet hij hem: de grote puinbal,
heel heel hoog en gemaakt van stenen
en keien en tegels en grind,
en een stukje rioleringsbuis
en beton en daarop,
daar bovenop is zijn vader geklommen
helemaal bovenop, zo ver dat je het bijna niet ziet
als je er dichtbij staat.
en later als hij groter is,
maar niet te groot, dan zal hij
ooit een keertje daar ver boven,
bovenop die bal klimmen en kijken
naar de zee en naar beneden
waar zijn trotse vader staat met
madieleid en cyclaam en omaluuk
en omavonnie ook en dan zullen ze
allemaal zeggen: nou nou,
die wiekeloe, die kan net zo goed klimmen
als omaluuk en padieloe en dan maken ze
een foto van hem want dan
is hij heel groot en sterk.
dat duurt nog even maar nu alvast
bekijkt en onderzoekt hij de brokstukken,
de keien, de stapstenen, de uitsteeksels
en houvasten zodat hij weet
hoe het aan te pakken later.