leidt langs een keur aan interessante dingen
om bij stil te staan.
het begint bij een stok in de tuin,
dan volgen sneeuwklokjes: "meen je dat nou?"
vraagt wiekeloe vandaag steeds,
en als omavonnie die vraag aan hem stelt,
antwoordt hij geroutineerd:
"ja ik meen het heel echt. echt wel."
hij bekijkt nauwkeurig de paarse krokussen
met hun gele harten en denkt dat de gele
dan wel een paars hart zullen hebben,
maar nee die hebben ook een geel hart.
("meen je dat nou?").
ze voeren de eenden en padieloe
loopt net als een moslemman
enkele tientallen meters voorop
en stopt af en toe op een hoekje.
als omavonnie vraagt waarom hij zo hard loopt
antwoordt hij vriendelijk:
"bij een gezamenlijke wandeling
bepaal je samen het tempo."
"aha!" begrijpt ze nu.
er zijn klepperende ooievaars
en jonge lammeren, reeds getooid met oormerken,
waar omavonnie in stilte van gruwt.
de koeien liggen vast in de stallen.
wiekeloe wil weten hoe ze heten
en een jongen leest hem de namen voor.
hij aait renee, en renee maakt hem
aan het schrikken door plots haar kop
tegen hem aan te duwen.
hij vindt het lekker ruiken in de stal,
maar nu gaan ze eten in zijn huisje.
wiekeloe bakt eieren en ze kijken dan
naar de rietdekkers en het varken.
nu vindt wiekeloe het de hoogste tijd
om te gaan schommelen.
cyclaam zit rustig in de wagen
maar af en toe springt ze op
en lacht ze hard en praat
tegen eenden, kippen en pauwen.
wiekeloe wil geduwd worden
en giert het uit van plezier.
dan is het genoeg en wil hij naar huis
maar niet zonder eerst moeilijk te doen
over de route die padieloe kiest.
omavonnie neemt de kinderwagen met cyclaam
en wiekeloe mag op zijn vaders schouders
alwaarvandaan hij alles meldt
wat zijn hoge uitzicht hem biedt,
maar even later is hij bijna te moe
om te blijven zitten,
en als ze thuiskomen
is het al zo laat dat omavonnie
er meteen vandoor moet.