Tante wordt zelf bespied
Tante haar stem is heesgeschreeuwd
maar vooral is ze sprakeloos
van al die adembenemende gebeurtenissen
op dit herdenkingsveld bij nacht.
ze voelt de ene vraag in haar hoofd
heendenderen over de volgende:
wat is hier gaande, wat is er gebeurd?
wat heeft ze precies gezien,
van wie is die hand?
wie bivakkeert onder deze heilige boot?
dat moet toch zeker Boud zijn,
Boud de Fantast,
de man die al zijn liefde gaf
aan oude geschriften, historische documenten,
die lyrisch kon worden van gewijde plekken,
die fluwelen handschoene droeg om
de oude perkamenten niet bloot te stellen
aan het zuur van zijn blote hand.
het is Boud, het is Boud, het is Boud
juicht het in haar.
dan moet hij terug zijn.
dan woont hij en verstopt hij zich hier.
dan kan ze hem echter niet aanspreken.
woont hij zo dicht mogelijk
bij zijn grote voorganger, de man van Mars?
hoeveel ruimte zou erzijn onder die boot?
misschien is er wel een heel gangenstelsel...
Tante voelt dat ze zoveel opwinding doorstaan heeft,
zoveel vragen te overdenken
dat ze er duizelig en eerlijk gezegd
ook een beetje doezelig van wordt.
ze besluit alles eerst nog even
goed te overdenken en herkauwen thuis
en dan terug te gaan ooit
op klaarlichte dag en niet alleen.
haar missie voor vannacht
was het bespieden van Wijnie
"maar die is nergens te bekennen....
en toch zo nabij" mompelt Tante.
ze draait zich om, kijkt om zich heen,
werpt een blik naar boven.
hoe laat zou het zijn?
ze voelt zich opeens erg nerveus en bespied.
ze ziet een nest in een boom
op nog geen tien meter vanaf de boot
een groot nest, "te groot" mompelt ze
terwijl ze er beschroomd opaf loopt.
ze ontwaart een paar grote, vochtige ogen
en ze herkent Wijnie die
haar heel indringend ligt aan te kijken
de benen bungelend buiten het nest,
dat bij nader inzien een hangmat blijkt,
volgestouwd met takken, bladeren , mos,
wat lappen ook misschien.
Tante kijkt Wijnie recht in de ogen
Wijnie kijkt Tante aan
Tante ziet Wijnie en Wijnie
die ziet Tante natuurlijk.
ziet dat Tante haar hart bonkt,
dat ze hijgt en steunt.
en ziet dat ze het heel benauwd krijgt,
en even dreigt ze zelfs om te vallen.
maar ze grijpt zich vast aan de stam
en een nieuw vuur kun je zien oplaaien
in die goede oude Tante
een vreugdevuur en de emoties
komen en gaan en bonken en kloppen
door Tante haar overvolle hoofd
en vooral, ja duidelijk.... zeker: haar hart.
in razend tempo jagen er half gedachte visioenen,
spinsels en langvergeten beelden.
verlangens en dromen cirkelen
en lijken te beklijven
maar spoken weer haastig voort
door het eenzame hoofd
van Tante, die opeens helemaal niets meer weet
en zomaar op de grond ploft
met haar ogen nog steeds verrukt,
helverlicht van binnenuit,
in die van Wijnie.