clara zoekt en kan niet vinden.
ineens vindt ze dat kenmerkend voor haar hele leven.
ze is bang noch verdrietig en ook
gelooft ze dat zwamma zich
even uit haar lijfelijke aanwezigheid heeft teruggetrokken.
ze heeft geen zin in de kandidaatprediscipelen
en voelt zich uitgeput van het avontuur,
van het van huis zijn en het niet alleen kunnen zijn.
binnen een uurtje is ze helemaal ontspannen en
maakt linksomkeert -dat doen alle linkshandigen
als ze toevallig eens omkeert moeten maken-.
ze huppelt bijna als ze bij augustina aankomt
die juist bedacht heeft dat zwamma onsterfelijk is
en al helemaal niet zat te wachten
op hun tocht door het moeras,
dat zwamma altijd Mijn Moeras noemde.
wat deed ze hier eigenlijk nog?
zo geschiedde dat aug en clara,
clara en aug
gezellig gearmd soms en hinkelend en springend
verlost van angst en zoekdrift
zich huiswaarts begaven:
lekker ieder naar hun eigen onderkomen.
daar bleek het juist kerstmis te zijn.
ze verstopten zich en vierden het
met stille trom en zuchten van verlichting.
toen zwamma een paar jaar later bijkwam
keek ze in de zorgzame ogen van Boud
die een onherkenbare moerasbewoner was geworden
zonder enig boek, zonder enige zenuwen,
gewoon een dier
zoals een dier hoort te zijn.
en zo kwam alles toch nog goed.

volgende: Augustijn gaat vrijwillig