index:
index vervolg
vorige: Tante ter aarde

de viering
wanny
de dag waarop Tante begraven werd,
na een leven van 92 jaren naar volle tevredenheid,
was een uiterst onthullende, voor wanny, en een sociale.
dat laatste overdacht ze later steeds opnieuw
want de kleinste vraagjes en probleempjes
kun je het best maar meteen uit de weg ruimen
zodat je je handen en hoofd vrij hebt
om de rest aan te pakken.
daar begin je dus mee.
wat zouden anderen ervan denken?
ligt eraan door welke bril ze het bekijken.
welke bril zouden ze dan ophebben?
het zou niet de eerste keer zijn
dat ze zou worden verketterd vanwege
haar gedrag op een afscheid, begrafenis, crematie,
viering of verstrooiing.
ze kan niet anders dan er een feest
van herkenning, van samen beleven, van hernieuwde kennismaking,
oprechte contacten, nostalgie, opluchting, herinneringen in zien,
overgoten met de zoete saus van overlevingstriomf.
ze moet zich altijd inhouden om de baldadige levenslust
die haar bij dergelijke gelegenheden overvalt
enigermate in toom te houden.
na twee van dergelijke gelegenheden
is het contact met andere nabestaanden
geheel verloren gegaan
zonder dat er een woord over gerept is. ook dat.
hoe kijkt ze er zelf tegen aan?
ze heeft genoten.
ook heeft ze zich grondig geërgerd en
waarschijnlijk zeer veel ergernis gegeven.
maar dat deert haar niet al te zeer.
de weerziens en kennismakingen
namen al haar aandacht in beslag:
er waren 7 mensen bij die ze 2-7 jaar
niet gezien had, één een jaar of acht,
25 tussen de 28 en 35 jaar en 16,
-kinderen en nu veelal dertigers-
kende ze tot nu toe slechts van horen zeggen.
de op een na laatste categorie
was de grootste verrassing.
iedereen een jaar of dertig ouder, dus kijken
en kijken en aarzelen en zien, in de menigte.
en de veranderingen verwerken, beelden bijstellen
en zo verwoorden dat het weerzien
wederzijds aangenaam is.
sommigen waren opgeblazen als ballonnen,
anderen verschrield en gekrompen,
velen doorzichtig opgepept voor de gelegenheid,
anderen prachtig uitgekristalliseerd.
de pronte tantes breekbaar en/of dement,
in rolstoel of zich moeizaam voortbewegend,
die binnenkort hetzelfde stond te wachten.
dat was de generatie van de schoonmoeder.
ze werden met respect omringd alvast.
ze nam alles heel helder, lucide misschien,
in zich op en onthield alle gezichten,
alle gebaren en blikken.
ze sprak iedereen aan, schudde handen en kuste:
ze was een en al attentie en dagenlang
wist ze alles nog terug te halen.
en daarna vroeg ze zich dus af
of ze wel in goede aarde was gevallen.
"ach wat, het is nooit goed of het deugt niet."
citeerde ze nog nagenietend haar oma.

volgende: de waterkokerjuffer