index
index
ivyrose
vorige: van oude mensen,
de dingen die komen gaan
reanimatie
de man van meisie is weer naar intensive care
gebracht,
want toen ze hem zijn pap voerde
nadat ze een stukje gewandeld hadden met de rolstoel,
viel hij om.
ze alarmeerde in paniek meteen de verpleging.
had ze dat beter niet kunnen doen?
zoiets doe je toch vanzelf, in je schrik!
zou nadja dat niet gedaan hebben
toen die haar man vond,
liggend tussen de balkondeuren
toen ze thuiskwam met de boodschappen?
was die bijdehanter geweest?
die keek de vale eens goed aan en dacht
"het lijkt wel of het gebeurd is met je...
vreemd zo plotseling. opeens is het zover...".
die pakte een beetje trillend haar sleutels
zodat de deur niet achter haar dicht kon vallen
en klopte aan bij de buurvrouw,
zei: "sorry dat ik stoor maar als je tijd hebt,
loop dan even mee. zo iets geks..."
ze keken allebei.
"schrik niet!" had ze haar nog even tegengehouden.
en toen zagen ze hem dus,
nog steeds onbewogen liggend
met zijn hoofd tegen de drempel
in een beetje rare draai maar toch vredig.
"zou hij nog leven?" vroeg ze.
de buurvrouw wist het ook niet.
wat lag die buurman er typisch bij.
"durf jij hem aan te raken?...
hee vale, vale hoor je me?
zou ik nou de dokter moeten bellen,
wat denk jij? nou even kijken...
of moeten we 112 draaien?
is dit nou een spoedgeval of niet?
het is geen ongeluk...ah hier is het nummer
van de dokter, ja dat komt
ik schrijf het altijd bij de h van huisarts
maar ik keek bij de d van dokter.
dom van me hè!...als hij nou maar niet
op vakantie is....jaja hallo ja,
u spreekt met mevrouw vale, eh
nou ja eigenlijk mevrouw vlot maar
u weet wel, ik ben er nog niet
helemaal aan gewend, weet u...ja sorry
dat ik buiten spreekuur bel
maar er is iets geks met mijn man,
eh met de vale. hij ligt bij de schuifdeuren.
wilt u zo gauw mogelijk komen. dank u...
ojee, vergeten het telefoonnummer in te spreken.
nou ja hij kent mijn stem wel...
hè get, nou dat weer. het is ook altijd wat
met die vale verdorie.
sinds hij weer terug is
gaat het opnieuw van kwaad tot erger.
wanneer zouden ze daar het antwoordapparaat
afluisteren denk je?...nou ik ruim de boodschappen
maar eventjes op...hè bah vale:
kijk toch niet altijd zo glazig..
ik denk dat hij misschien dood is...
toch maar 112 bellen?"
daarna deed ze gauw wat lippenstift op
want je weet nooit wat er allemaal
staat te gebeuren.
de buurvrouw zette een vers bakje
en binnen tien minuten stonden er mannen
om de vale heen die probeerden
hem te reanimeren.
"een rotgezicht hoor, je kunt je voorstellen
dat ze daar wel eens een rib mee breken."
maar de vale bleef waar hij was en dat was goed zo
oftewel: het mocht niet meer baten.
een half uur later arriveerde de dokter
die de dood vaststelde, haar condoleerde
en aanraadde een begrafenisondernemer te bellen.
"oh eh dank u wel dokter.
ja dat ga ik doen.
dat is allemaal goed geregeld, maar eh
wat ik zeggen wou, de medicijnen
kan ik die weggooien nu of moet ik ze
misschien inleveren bij de apotheek...
oh hoor mij nou toch eens...
ga ik zulke dingen zeggen terwijl mijn man,
nou ja ex dan, tussen de schuifdeuren ligt....
oh is dat normaal?
ook gek dat dat normaal is.
ja natuurlijk dokter, tot ziens een prettige dag...
ja dank u."
...jajaja denkt meisie, ik heb iets te vroeg
alarm geslagen, kun je achteraf zeggen.
daar gaat paps dan: opstandig, kwaad,
doodziek en behoorlijk dement, naar intensive care
om weer opgelapt te worden om tegenzins
zijn bijna plantaardig bestaan te verlengen.
meisie heeft spijt van haar ondoordachte actie:
-er komt nog wel een keer-
troost ze zichzelf...
-ach paps ik had je moeten laten gaan-
excuseert ze zich achterin de ambulance:
-ik ben nog altijd je kleine domme meisje.
ik moet zelfstandig worden
want nu heb jij mij nodig.-
hij is helaas niet op weg naar het ziekenhuis
overleden, zoals je bijna dagelijks leest.
waarom anderen wel, hij niet?
dat moet háár weer overkomen,
met haar stomme reddingsactie.
hij had al in de hemel kunnen zijn,
bevrijd van alle ellende...-och meisie,
meisie toch, dat overkomt je
niet nog een keer...nog even geduld paps,
je leeft maar één keer, laten we hopen,
en het is bijna zover. ik zorg voor je...-.
daar komt de dokter. hij glimlacht
en schudt haar de hand:
"nou mevrouwtje, dat was op het nippertje.
u was er net op tijd bij."