index ivyrose
vervolg index jolkapelle
vorige: fahrenfeit
elizabeth mensinga
de komst van een
verre nicht van de poeet,
die in haar onschuld en ondanks
ietwat zwak tot zeer zwak protest van haar neef,
haar intrek heeft genomen bij wong, de fotofilosoof,
doet heel jolkapelle goed.
iedereen is op zijn minst ontroerd
door zoveel oprechtheid, zeg maar rechtlijnigheid,
strengheid, zekerheid en vanzelfsprekende wijsheid.
ze ziet eruit alsof ze nooit kind is geweest
maar ook alsof ze nooit volwassen zal worden.
ze heeft overal een mening over
en daar hoeft ze geen seconde over na te denken.
ze weet gewoon wat goed is en wat slecht of kwaad.
ze kent het onderscheid tussen waar en onwaar
en je kunt haar niets wijsmaken,
want ze heeft altijd onmiddellijk door
waar het om gaat en hoe een koe een haas vangt.
ze is niet te shockeren
of van haar stuk te brengen.
voor alle omstandigheden en tegenslagen
heeft ze een oplossing of spreuk bij de hand.
ze put uit het rijke verleden
van haar voorouders, haar volk,
dat alles al lang geleden allemaal heeft doorstaan
en nergens maar dan ook nergens van opkijkt.
ze is in jolkapelle gestrand
omdat haar dorp van herkomst, lutkensveen,
"geruimd is voor het een of ander",
zegt ze opvallend koud en zakelijk:
"dus ik moest weg en kwam hier."
voor zover ze weet heeft ze geen familie dan de poeet
-"beetje halfzachte sprookjesprins"-
"en mocht er ergens nog familie van me rondlopen,
dan wens ik niets met ze van doen te hebben.
voor mij zijn ze dood en verrijzen ze nooit."
neef de poeet houdt zich dus voorlopig ook
voor alle zekerheid op veilige afstand
en is heel tevreden over dat ze aan de andere kant
van zijn geliefde jolkapelle, bij de fotofilosoof wong
een paar kamertjes heeft gehuurd.
niet dat hij haar eventueel niet meer zou gunnen,
maar zijn dierbare tante wiese walla,
is een van die ongewenste familieleden.
hoewel wiese walla noch elizabeth van elkaar weten
wil hij toch niet graag de zaak
van de ongeërfde erfenissen oprakelen,
die nu zo een 75 jaren geleden
heel lutkensveen en omgeving op hun grondvesten,
veen dus, deden trillen, zeg maar wankelen,
of gewoon wegzakken. hij zwijgt, zoals gebruikelijk
in lutkensveen maar niet voor een poeet.
als wiese ooit wordt ingelicht of er achterkomt,
en dat is zeer waarschijnlijk
omdat de gelijkenis tussen de dames frappant is,
dan zal ze vast de banden des bloeds
als sterker en heiliger ervaren dan het verleden
van haar en elizabeth haar voorouders.
maar hoe zal elizabeth reageren?
ze is nogal radicaal en onverzoenlijk.
hij laat alles op zijn beloop en hoopt dat hij
niet degene is die de beide dames met elkaar confronteert.
hij wil naar goed lutkensveens gebruik
de koe en de geit sparen en als zijn
beide familieleden elkaar leren kennen,
de verraste en wereldvreemde poeet uithangen,
is de lucht eenmaal geklaard,
dan komt hij wel met een lekkere
lutkensvener ouwe klare meedelen in de vreugde.
weer een zinderend geheim dus in jolkapelle.