index ivyrose
vervolg index jolkapelle
vorige: elizabeth mensinga
kruipend bloed
de twee druppels
water, wiese walla en elizabeth mensinga
ontmoeten elkaar tijdens een oosterstorm op de fiets.
het is zo een dag van bewolkt-naar-regen
zodat de ware fietser niet te stuiten is
en, zoals bekend, met ingeknepen remmen
de tegenwindse uitdaging glunderend aangaat.
er is sprake van hoosbuien. heerlijk.
wiese rijdt met opeengeklemde kaken
met daaroverheen een genietende glimlach
over een smal pad langs de jolkapelse vaart
als ze plots een tegenligger ziet opdoemen
omwapperd door een feloranje poncho,
die het geloei van de wind tot zware storm
lijkt te doen aanzwellen.
hij waait zo hoog op dat de drager ervan
hem steeds omlaag moet trekken om
het pad te zien en niet de plomp in te waaien,
terwijl de kleding toch al doorweekt is.
wiese lacht voluit als ze afstapt
en ... kijkt in een spiegel.
ze ziet en voelt en weet: een mensinga.
ze staat stokstijf, spert haar ogen wijd open
en weet even niet of ze droomt.
de regen striemt elizabeth in het gelaat
en ze ontwaart iemand op het pad
met een fiets aan de hand,
wil beleefd dankend uitwijken,
kijkt dan
in een paar uiterst vertrouwde ogen
en voelt een golf van tederheid
door zich heen stromen.
de regen blijft hard neerslaan en
ze herkennen in elkaar de vreugde en uitgelatenheid
die dit weer teweegbrengt bij de liefhebbers.
wiese walla had wel gehoord van een immigrante bij wong
maar verder dan een voornemen
om haar welkom te gaan heten binnenkort
en haar te polsen voor een test
in verband met eventuele
deelname aan "de kraaiende kukels",
was het nog niet gekomen.
ook haar naam was niet doorgedrongen,
terwijl wiese wel had vernomen dat het
om een echt dorpsmens zou gaan,
dat beschouwd werd als een aanwinst in het jolkapelse.
wiese walla had haar taak als verslaglegster
overduidelijk verwaarloosd, en nu zag je maar weer
dat je niet alert genoeg kunt blijven,
en moet waken dag en nacht.
enfin, nu maakt wiese rechtsomkeert
en rijdt meteen met elizabeth naar "het zinkend schip"
om daar de schade in te halen.
als ze daar drie uren later vertrekken
stralen ze beide en wiese noemt elizabeth
"mijn lieve oude pekela" en elizabeth,
die zegt helemaal niets meer
en kust wiese teder in de hals ten afscheid.