24 mei 2021  (Laatste aanpassing 29 juli 2025)   25 juni 2025

Verschillend uiteenlopend

Geinig! Deze pagina heeft zich bij nader inzien ontpopt tot een cliptips pagina. Youtube dingetjes en veel dezelfde muziek. Als dat zo doorgaat, maak ik daar een aparte pagina voor.
Sommige dingen kun je lezen als reaction video. Je moet de video wel zelf kijken op YouTube. Dat is ook beter voor de oorspronkeljike makers. Anders dan veel andere reaction video's heb ik de video's of movies eerst een aantal keer bekeken voordat ik er iets over besloot.

Barbeelaanbeet
Cliptip
Steen, maar dan simpel
Igorrr
Cars versus fietsers
Corpe‐Mente
Draaibank
Jettle
Jinjer
Knoop
Kernafval
Jimi Hendrix
Letterhakken
Zappa
V(r)aag
Van Kooten en De Bie
Little League Baseball
Maximum the Hormone
NetHack
China
Smeden
Freestyle rap
Veiligheid
Ween
Vroeg computerwerk





Barbeelaanbeet.

Mooie korte compilatie van die andere vis die de moeite van het vangen waard is. Misschien is het de muziek. Ik vind het prachtig.






Cliptip

Orde en netheid staan natuurlijk hoog bij mij in het vaandel. En het efficiënt gebruiken van de beschikbare ruimte hoort daar zeker bij. Gelukkig is hier een Japanse clip waarin wordt uitgelegd en voorgedaan hoe je efficiënt je was even opvouwt. Het is in het Japans, maar gelukkig is het ondertiteld. Op de achtergrond hoor je de geluiden van de fijne Japanse theaterkunsten en poppenspelers.







Steen, maar dan simpel

Die grote bouwwerken, Egyptenaren, Stonehenge. Gaten in onmetelijk hard graniet, en dat zonder behoorlijke tools. Kan dat wel kloppen? Steeds vaker bekruipt mij het idee dat we in de huidige maatschappij zo vastgeroest zijn in onze reeds gebaande paden, dat we de meest simpele en voor de hand liggende dingen volledig over het hoofd zien. Soms doet onderzoek in andere (vaak al verbasterde culturen) nog wel eens wonderen voor hoe ver je van het pad af bent.
(Het enige voorbeeld wat me nu zo gauw even te binnen schiet is dat van de NASA die indertijd terecht had vastgesteld dat astronauten mogelijk ook iets zouden willen opschrijven en dat ze de eisen voor dat perfecte schrijfgerei formuleerden. Moet werken op vochtig en droog, op papier, de zijkant van de shuttle, op een maansteen, niet lekken, duidelijk zichtbaar, enzovoort, enz. De kosten voor dat schrijfgerei liepen al aardig op toen ze er achter kwamen dat de Russen bij de plaatselijke HEMA een paar potloden hadden gekocht die dat allemaal konden. Zeg maar Hip voor Nop. Goed verhaal, maar weinig accuraat.)
Dat we verleren te werken met wat we hebben, maar in plaats daarvan maar moeten wachten op de bezorgdienst voor een wolfraamcarbide beitelpunt of hijskraan, of zo.
Ga je terug kijken en schuif je voorlopig even de theorieën met aliens en reuzen opzij, kun je soms verrast worden door de efficiëntie waarmee je de meest ooglijke taken kunt uitvoeren met bijvoorbeeld wilskracht (en lijfeigenen / slaven), zwaartekracht of materiaalkennis. Die koppen op Paaseiland, konden die echt van plaats wisselen? Ja dus, makkie. Die zware stenen van piramides dan, door het mulle zand? Wat is de maximale grootte van een blok dat je kunt verplaatsen of opzetten in je ééntje? Nou, behoorlijk dus. En zo´n steen recht afzagen of uithollen? Echt wel te doen, ook zonder elektra. En dan praat ik nog niet over de snelheid waarmee iemand even 31 tandjes in een tandwiel kan veilen. Je moet soms even rustig terugdenken aan wat er wèl was, voordat je de meest wilde theorieën uit de kast trekt. Aan de andere kant, die video over de piramiden doet nogal stellig de suggestie dat aliens het niet hebben gedaan zonder ook maar een vleug bewijs aan te voeren! Het mes snijdt natuurlijk wel aan alle kanten! Ik geef het je te doen om even zo'n steentje midden onder die 20 ton obelisk te leggen, in je eentje. Dat miste ik wel een beetje in dat filmpje. Als Philomena Cunk, een expert op het gebied, aan een zogenaamde authoriteit op het gebied van piramidebouw vraagt of ze van beneden naar boven of van boven naar beneden bouwden, leek mij “Ik weet het niet” het enige juiste antwoord. Maar nee hoor, vast in haar gebaande pad antwoord ze zonder blikken of blozen ‘van onder naar boven’. Omdat “van boven naar beneden onmogelijk zou zijn”. Ja! Zo wel ja.
Ik vraag me nog steeds af of die grote blokken over de Nijl, die altijd op twee boten worden getekend, niet beter tussen die boten, onder water kunnen worden vervoerd.







Igorrr (Franse muzikant en in dit geval collectief)

Het eerste wat je moet weten van Igorrr, is dat Igorrr de geluidstechnicus, compositeur, mixer, en producer is. En hij speelt ook nog wat losse dingetjes, en gitaar. Gautier Serre, artistennaam Igorrr. De andere 5 of 6 of zo rest erbij is het collectief.
Hij heeft het blijkbaar in z´n hoofd gehaald wat effecten van z´n muziek in z´n studio – of is het thuis? – even eerst op te nemen. En met dat in je achterhoofd merk je wel ineens dat hij zorgt dat de verschillende instrumenten en stemmen ook in hun zuiverste vorm worden gebruikt. Niet de gitarist bepaalt wat precies wat de beste hardrock sound uit een gitaar is, dat doet uiteindelijk de geluidstechnicus. En die gaat er ook over. Gelukkig – in dit geval – is Igorrr zelf zowel de technicus als de gitarist…
Maar goed. Hij had blijkbaar een nogal lege database met geluiden. Want werkelijk alles moest nog opgenomen worden als ik die documentaire zo eens bekijk. Van koor en opera tot demonisch schreeuwen, klavecimbel, kippen en Indiase sitar. En dan komt hij zelf nog even aanzetten met een Commodore 64 en jaren 80 MIDI sequencer.
Wat het collectief maakt is werkelijk tot de rand afgevuld met kleine dingetjes, vindingen, extra vulling, prachtige stemmen, demonische schreeuwen enzovoort, enz. Alles zit er in. Stofzuigers, klassiek, fikse hardrock, analoge synthesizer. Iedereen gaat regelmatig tot het gaatje. Kijk bijvoorbeeld maar eens naar de drummer. De hele docu is een lust om naar te kijken, en dan later wellicht ook om naar te luisteren.
Het is wel dusdanig “vol” dat ikzelf in elk geval geruime tijd nodig had om het hele album in één ruk te kunnen luisteren. Het is dan ook wat minder geschikt als achtergrondmuziek. Al zou ik het wel geinig vinden in de lift. Het is voor veel mensen behoorlijk stevige “Hardrock” waar ze zenuwachtig van worden.
Alle gekheid op een stokje: Alle artiesten, van de violist tot de accordeonist, tot de zangers en -essen tot de geluidstechnicus en de klavecimpliste (Verbond) spelen en zingen vreselijk goed. Ik voor mijzelf vind het de beste muziekontdekking sinds jaren! Zou iemand het misschien iets te ruig vinden? Het is (onder andere) niet kinderachtig.
Ik ga niet alle losse songs opnemen, maar welke je ook kiest: Ze zijn vol.
Ritme: Drums. Af. Daarnaast en doorheen Percussie: Af. Daarnaast en doorheen samples, loops en computer tweaks: Af.
Bass: Basgitaar. Af Daarnaast en doorheen Cello: Af. Nog andere samples of exotische lage geluiden: af.
gitaar: Gitaar/snaar instrumenten, 4, 5 soorten zomaar. Allemaal tot in de puntjes. Af.
piano/snaarinstrumenten, het gaat maar door.
Waar je je ook op concentreert, het is allemaal de moeite waard. Vol. Als een druk schilderij waar je altijd weer iets nieuws aan kunt ontdekken. Misschien is dat ook het barokke eraan.
Doe geen moeite de teksten te doorgronden, het is geen (gangbare) taal.
Hier de 3 delen over het maken van het album Savage Sinusoid. Ik kon die CD tot mijn verbazing en ergernis in winkels in Limoges overigens niet vinden. Ik vind dat helemaal niet zo ver van die studio van Igorrr af. (In de buurt van Clermont-Ferrand.) Niet te vinden, en ook niet iemand die er van had gehoord… Maar mijn Frans is fort minable.

     





Cars versus fietsers

Er zijn vrij veel filmpjes over hoe het Nederlandse fietsnetwerk vriend en vijand verbaast, dan wel verbijstert. Filmpjes zonder praten, met alleen maar fietsers op een kruispunt in Amsterdam, filmpjes met uitleg dat je geen stadsfietspadenkaart in Nederland nodig hebt om uit te stippelen waar je wel en niet kunt rijden, een tochtje naar een ondergrondse fietsenstalling, dat soort dingen. Logische dingen die ik niet vreemd vind. Stoplichten die regelmatig en stevig rekening met je houden, de woonerven, drempels, rotondes. Het commentaar dat daarbij staat doet vermoeden dat je als Nederlander eigenlijk geen idee hebt hoe schunnig goed een en ander is geregeld.
Weet je dat er voor ‘pothole’, een keurig Amerkaans woord voor gat in de weg, een woord dat je daar regelmatig kunt gebruiken, niet eens een Nederlands woord is!
Het eerste filmpje wat ik hier heb is een vrij lang (1u27) filmpje van een urban planner van een Nederlands bedrijf dat uitlegt aan de geïnteresseerden van Bend (een stad in Amerika) wat ze kunnen doen om hun vervoersproblemen te lijf te gaan.
Ik ben bijzonder onder de indruk van de insteek van de spreker (Sjors van Duren). Een uitstekend en sprekend voorbeeld van het verschil tussen een cyclist en een fietser. Zorg dat je de automobilist tegemoet komt. Is dat dat Nederlandse ‘recht voor z´n raap’?
“Je moet, om goede fietspaden te kunnen aanleggen, zorgen dat autorijders beter uit zijn dan nu.”
“Tegen politiek rechts zeg je dat de reistijd voor automobilisten verbetert. Voor minder geld. Bij de socialisten benadruk je dat fietspaden inclusief zijn, van ouderen tot kinderen, van kleine fietsjes tot rolstoelen. En zo krijg je dan uiteindelijk van iedereen de handen op elkaar. Ik, als urban planner, ben alleen geïnteresseerd of ik voldoende heb om te kunnen bouwen wat nodig is.”
Simpel, doeltreffend, strategisch. Ik vond hem heel sterk. Ik heb het idee dat ik hier een beetje inzicht krijg in waarom Nederland op een aantal vlakken (lastige hijs–, verstevig– of reparatiedingen op zee of zo, vast ook wel algemene (nuts)planning) zo voorop kan lopen in de wereld.
Het tweede filmpje is - Pas op! - van een fietsfanatiekeling, dus verre van onpartijdig. Het gaat om de problemen en zorgen die de mensen uit de buurt hebben met een vrijliggend fietspad, nota bene gevaarlijk dicht voor een school met kinderen langs. Ik heb nog geen filmpjes gezien die sec door tegenstanders van fietspaden zijn geplaatst. Maar ik kan goed in een bubbel zitten. Een aantal zorgen (zoals ‘fietspaden schaden de mobiliteit van mensen, terwijl fietsen wel wordt opgedrongen’) is voor een Nederlander als ik soms niet eens te bevatten, maar snijdt blijkbaar wel degelijk hout in – in dit geval – Canada.
Het geeft wel duidelijk aan dat je, ondanks een goed onderbouwd voorbeeld en alle voordelen die je in Nederland al weer bent vergeten, nog niet eens in de buurt van oplossingen voor vervoer bent.

   





Corpo–Mente (Franse band)

In die studio van Igorrr opgenomen, hij is degene die gitaar speelt. Maar het is dan ook zo´n prachtig nummer weer. Genre–technisch wat problematisch, Corpo–Mente krijgt de volgende tags mee: Baroque music, Heavy metal, Trip hop, Opera. Zij komt hier ook weer heel aardig in uit. Want zij kan werkelijk alle kanten op zingen. Van alleen al in dit nummer ingetogen tot episch. En wat ze ook zingt, het is met volle overgave. Die baard zingt, in het begin zeker, de hogere stem. Ik heb nog niet geluisterd of hij niet toch de beste zanger van de twee is, maar in dat geweld… Hij kan wel aardig bassen viel me op. Die gitarist en drummer moet je trouwens ook niet onderschatten. Met name de drummer heeft de hele tijd zo'n buddhaglimlach. Zo´n beetje livig opgenomen, prachtig.







Draaibank

Schaakstukken lenen zich uitstekend voor draaibankwerk. Er is maar een klein aantal details dat daarna nog werk behoeft. Een sleufje voor de loper, een kruisje voor de koning. En die Franse Régence stukken hebben zelfs dat niet nodig. Ideaal. Behalve dat paard! Ik was dus wel benieuwd wat hij ging doen toen ik dit filmpje tegenkwam over het draaien op de houtdraaibank van een (schaak)paardenhoofd.







Uitvinden. The Jettle.

Colin Furze is uitvinder. Hij wordt niet zenuwachtig iets uit te vinden wat een beetje geluid maakt en waar eventueel (of beter: bij voorkeur) vlammen of explosies van komen. Maar hij maakt daar dus wel hele bijzondere dingetjes mee. Niet alles kan altijd even nuttig ogen. Een mannelijke kop thee! En zo hoort het ook in de wetenschap of uitvinderij. Pas wel even op dat je tot het eind kijkt. Tot en met zijn overwegingen en marketingplan.







Jinjer (Oekraiense band).

Wat zal ik zeggen.
Het lijkt me een heel goeie drummer. Hij slaat een lastig ritme, zeg maar gerust lastige ritmes met lastige overgangen in zevenden, zesden, vierden, derden, met ook nog met veel gemak heel veel kleine versiering erin gefriemeld. Ingehouden als het moet, beetje doorgeslagen als het ook moet. Allemaal in dit ene nummer. En alles kneiterstrak.
De bassist, veel chromatische intervalletjes, loopjes, kneiterstrak.
Prachtig opgenomen. Iedereen lijkt eigenlijk in z´n eigen wereldje te spelen, maar schijn bedriegt blijkbaar want alles is ongelooflijk precies op elkaar aangewezen en versterkend.
De gitarist heeft ook wel wat te doen. Van jazzy naar rock naar metal, in feite met de klik van één knopje. Ik weet nog niet of ik het een of andere ingewikkelde riff vind, of een hele serie moodchangings. Hij speelt ook kneiterstrak, natuurlijk.
Het is meer dan een song. Het is een compositie. Zelfs dat half hoge licht klopt. Er is ook tekst. Over vissen. En vissers. Die komen er niet best af. De zangeres is, als ik goed begrijp, zelf sterrenbeeld Vissen.
Alles is als een volle composition in elkaar gedraaid, soms jazzy, soms niet, allerlei lagen, tempowisselingen. Het is gewoon hardrock.
En dan de zangeres. Die heeft zeker 3 volledig verschillende stemmen die ze volledig onder controle heeft. Voor de niet–professionele zangers onder ons: ze staat als een huis, gegrond. Dan is ze angstaanjagend, dan verlichtend, dan krijg je er kippenvel van. Ze gebruikt wonderlijk genoeg een techniek die geen kracht direct op haar stembanden zet (gelukkig maar) en waarbij je eigenlijk voor iedere sectie een gelijke – verrassend kleine – hoeveelheid lucht gebruikt zodat je de meest brute uithalen schier eindeloos kunt volhouden. Ongemeen getraind en ongehoorde beheersing van haar stem. Van haar basishouding kan vrijwel iedere zanger leren (behalve Bruce Dickinson, die staat ook als een huis).

Wat ik zeg, een kunststukje. Prachtig.







Nou, leg er een knoop in!

Wie vindt knopen nou moeilijk? En waarom? Hier een prachtig clipje over het leggen van een handig knoopje waarvan ik zeker weet dat je het overal, altijd zult kunnen gebruiken. Er was ook een andere, over het opzetten en straktrekken van je tarp, ook geniaal in z'n eenvoud, maar deze. Prachtig.







Kernafval

Na deze (overigens iets verkorte) Nederlands ondertitelde documentaire kan ik wat mij betreft nooit meer aanhoren dat kernenergie duurzaam en milieuvriendelijk is. Denk maar even mee met: “Wat zou U tegen de toekomstige generaties willen zeggen?” Hopen maar, hopen met grote hope, dat dat hele verhaal met kernenergie maar een paar jaar relevant zal zijn en dat we snel iets normaals verzinnen. En dat zijn dit nog de bedenkers en bouwers! En dit alles is dan nog kosteneffectief?







Jimi Hendrix.

Is hij goed? Ja.
De beste? Het zou mij niets, maar dan ook niets verbazen. Ikzelf vind hem hoe dan ook wel de beste. Met kop en schouders. En ik ben niet alleen.
Kijk naar dat eerste nummer (Purple Haze). Alles ziet eruit alsof hij hij op z´n dooie akkertje aan het spelen is. Hij heeft inderdaad de gitaar op z´n kop. Dus hij slaat aan met z´n linker hand. Handig, met die kabel eruit. De volle steel van gitaar past in z´n gesloten hand. Z´n duim raakt eigenlijk net zo makkelijk de bovenste 3 snaren als z´n vingers, en tegelijk! Hij heeft veel geëxperimenteerd met het deel elektrisch in elektrische gitaar. Als je even niet oplet, blijkt dat hij al de hele tijd met één hand aan het spelen is geweest. Ik vind van geen muzikant zo duidelijk dat hij als het ware “vergroeid is met z´n gitaar”, dat zijn gitaar een “verlengstuk is geworden van hemzelf”. Alsof die uitdrukkingen op hem zijn verzonnen!
Zelfs Frank Zappa vond de verbrande Fender Stratocaster van Hendrix´ Miami Pop Festival in zijn collectie het topstuk (Mind you! het is niet eens duidelijk of het ècht de gitaar van dat festival is! Kun je wel nagaan).
Hendrix is bekend (zeg maar wereldberoemd) om z´n gitaarsolo´s, om het kunnen spelen achter z´n rug, alles met de whammy bar in alle standen, ondersteboven, met z´n tanden, het verbranden van de gitaar. Het spelen van het Amerikaans volkslied, al weet ik niet of echt iedereen daar, in elk geval toen, zo van onder de indruk was. Maar dat kon en heeft hij inderdaad allemaal gedaan. Oh ja, en hij zit ook nog in die fijne 27 club.
Allemaal leuk maar wat mij betreft zou je hem daar niet aan hoeven herinneren. Een nummertje als Little Wing is gewoon vrijwel onkopieërbaar gebleken. En dat komt omdat Hendrix, en dat hoor je dan weer heel goed in “The Wind Cries Mary”, vooral ook buitensporig was in de delen die juist niet de solo´s waren, gewoon de coupletten, waar anderen even rustig aan doen op de gitaar, of een akkoordje spelen. Héél veel zeer subtiele dingetjes, handen vol per nummer, wat zeg ik, per zin, allemaal buitensporig, gewoon tijdens het zingen, zodat twee keer hetzelfde dus eigenlijk neerkomt op 1 keer alles net anders, maar dan beter.
Ik snap wel dat hij vaak genoemd wordt als minimaal één van de besten. En ik ben (ook) blij dat we er opnamen van hebben. Maar welke joker heeft bedacht dat een zeemotief dan wat zou toevoegen…

         




Letterhakken in steen.

Heel rustig en gecontroleerd vertelt en laat Lida zien hoe ze in Engeland stenen letterplaten hakken. En daar doen ze in Engeland duidelijk niet kinderachtig over. Het is tweedelig. Ik meen dat ze na het eerste deel nog geen slag heeft gezet. Aan de andere kant heeft ze dan wel vast even haar potlood geslepen en bijna een beitel verbruikt. De rust die ervan uitstraalt zou aanstekelijk moeten zijn voor wanneer je zelf iets gaat hakken, of eigenlijk klussen in het algemeen.







Zappa

Frank Zappa is in velerlei opzichten een ongelooflijk figuur en beestachtig goede muzikant geweest. Er doen vreselijk veel sterke verhalen de ronde, het ene nog waanzinniger dan het andere, maar als je alleen al kijkt naar wie hij in de band heeft gehad…
Hij was oorspronkelijk drummer. Een goed deel van de drummers die met hem speelden is wereldberoemd geworden. Hij had blijkbaar de gave het diepste en beste spel uit mensen te halen. Uit ieder lid van de band apart. En daarbij ook een gave voor het vinden van zeldzaam talent op muzikaal gebied. Dan krijg je vanzelf een behoorlijke band.
Overal maakte hij grappen over, graag ook met al dan niet sexuele toespelingen, en zonder problemen ook over de mensen die zich daar aan ergerden. In z´n teksten, op het podium en tijdens interviews, niet te vergeten.
Maar over de kwaliteit en inhoud van de muziek was hij serieus. Alles was exact vastgelegd. Ook bijvoorbeeld precies waar iedereen exact op het zelfde moment iets voor hem of haar ‘nieuws’, iets ‘geïmproviseerds’ moest doen, dansen, spelen, zingen, fluiten, wat dan ook. Maar dan wel precies in dat deel van die maat. Fouten van de bandleden werden niet getolereerd, en heb ik geloof die marimba– / percusioniste, Ruth, wel eens horen zeggen dat de hele band altijd foutloos speelde bij al hun live optredens, op Zappa na. En zo heel simpel en makkelijk was de muziek vaak niet. Aan de andere kant zijn er ook hoog geschoolde muzikanten die hij iets veel te flauws 2 accoordigs liet spelen, wat ze bijna weigerden, tot ze doorhadden dat wàt je speelt niet hetzelfde is als hóe je speelt.
Hij is niet erg bekend om z´n gitaar solo´s. Het is mij duister waarom eigenlijk niet. Ik ben natuurlijk geen professioneel gitaarspelbeoordeler, maar ik heb het idee dat hij dat wel zou verdienen. Met name ook omdat hij ook makkelijk live solo´s improviseerde. Het was iemand die je niet snel op besluiteloosheid of twijfel aan eigen kunnen zult kunnen betrappen. Hij wist echt van te voren al dat het een geweldige solo zou worden. Ook een kwaliteit!
Zappa wordt door veel mensen nog wel “zwaar”, “ingewikkeld” gevonden. Soms is het ook wel wat lastig, omdat hij ook graag experimenteerde, maar schunnig simpel niveau schuwde hij ook geenszins.
Ik heb twee links. Muffin Man, het deel dat Zappa z´n solo doet na eerst even de beveiliger het refrein te laten zingen. Een voorbeeld van z´n gitaarspel, geloof in eigen kunnen, en z´n leiderschap.
En Inca Roads, om de wonderlijke improv, de jaren 70 anime, de vreemde zang van de enige in de band die pertinent niet en nooit zou zingen, en het (hoge) niveau marimba, dwarsfluit, elektrische apparatuur en samenspel.
Ze zijn allebei prachtig.







V(r)aag?!

Dit heel korte en simpele filmpje eindigt met een klap en laat je in verwondering achter. Hoe? Wat? Waarom?






Van Kooten en De Bie

Koot&Bie. Leef met vlag en wimpel, maar hou het simpel. Superlatieven te kort om de het niveau en de impact in Nederland aan te geven. Ik kom uit Den Haag en heb een goed deel van mijn accent aan hen te danken. Ze zijn lang regelmatig op televisie geweest, ongeveer 30 jaar. Okee, Doctor Who heeft het langer volgehouden maar die speelt vals (althans, niet Doctor Who zelf zozeer, als wel manier om hem nieuw leven in te blazen). Ze hebben grote invloed gehad, en zijn indertijd al door bijna iedereen gehoord (of je nu vóór‐ of tegen hun standpunt was) en dus verankerd in het Nederlands cultureel geheugen. Toen zij bijvoorbeeld een politieke poster uitbrachten (Stem op de Tegenpartij), hing die ineens overal voor het raam. Je kunt hele rijen boeken schrijven en documentaires maken over hoe ze zo goed zijn, dus dit stukje is maar een tipje daarvan.
Op hebben ze een hele rits standaarden gezet. Op betuttelen, op te weinig reguleren, op politiek bedrijven, op Nederlandse taal en cultuur, multicultureel, intermenselijke relaties, op allerlei niveaus van machtsinstanties, van relationeel tot vereniging, dorp, stad, regio, landelijk, internationaal. Ze hebben standaarden gezet voor live interactie met beeld, voor live stand–up comedy aan de hand van het achtuurjournaal, ze konden schunnige situaties, korte sketches, flauwe dingetjes, zware onderwerpen. Ze hebben hypes ontworteld, diep doorvoelde grieven over vaak politieke discussies scherp en duidelijk verwoord, avondvullende programma´s, ontroerende dingen, en alles zomaar plomp door elkaar.
Ik ben ervan overtuigd dat ze (en doen ze dat in zekere zin nog steeds) in hun eigen league speelden. Ze zijn in zekere zin in het harnas gestorven. Van de ene op de andere dag stortte Kees van Kooten volledig in en moest Wim de Bie dat misschien wel live uitleggen in de toen lopende reeks 1998. Dat zo kaal had zomaar een sketch kunnen zijn. En ik herinner me dat ik tot het einde dacht dat Van Kooten toch weer zou opduiken. Het kwam wel aan. Naar eigen zeggen kon Van Kooten een maand lang niets. De Bie is nog even doorgegaan, hij kon er na al die tijd niet zomaar ineens mee stoppen, maar het is niet zijn (hun) beste werk. Ondertussen is Wim de Bie overleden. Met Van Kooten gaat het veel beter.
Maar cabaretduo, sketches, satire. Allemaal waar. Taalkunstenaars. Multimediaontdekkers. Geëngageerd. Zelfs ter wereld is dit, zo secuur, zo intiem, diep doordacht, ter zake, met typetjes, over die onderwerpen, op deze manier bij mijn weten verder niet voorgekomen. Ze hebben veel meer aan de Nederlandse taal toegevoegd dan zelfs Cruijff. (zoals: Wat zijn interrumperen: mondelinge peren, mozes kriebel, mijne heder, wat een mooi weder, zo link als een looie deur in de betekenis van slinks, parabrella). En echt nog heel veel meer. Ook vloeken.
De hoeveelheid vloeken die ze op de Nederlandse media hebben geuit is buitensporig, maar vloeken heeft ook altijd een specifiek doel gehad. En in die zin zijn ze nooit banaal geworden. (Sowieso doen Haagse vloeken mij niets, en je zou er verstandig aan doen en net zo naar te kijken). Ze hebben wat minder met rechts gedachtegoed, en wat meer met links, maar zijn zeker niet te beroerd om in hun ogen weke, slechte kanten daarvan ook aan te stippen (lees: duidelijk te formuleren, standpunt in te kiezen en dat zo terug te spelen).
Moet je er altijd om lachen? Zeker niet! De angst die de gebroeders Temmes voelen is invoelbaar. Maar die gast (van Oosten) met die pijp die hij weet rond te draaien (moet je eens proberen!) tijdens de monoloog, of waar hij ook nog trombone mee weet te spelen…, en die Dien met haar man Bert die altijd staat af te wassen en zich overal mee bemoeit…, en zoveel meer…
Wat ze – wat mij betreft – echter niet hebben gedaan, en wat tegenwoordig wel in is, is mensen live voor de camera voor schut zetten. Ze speelden de mensen die ze interviewden gewoon ook zelf. En dan konden ze die zonder scrupules onderuit halen. Zweverig, para–wetenschappelijk, slechte interviewers, en gek genoeg overdreven, daar hadden ze een hekel aan. Ze hebben werkelijk tientallen bekende typetjes neergezet die de verschillende aspecten van wat ze wilden aanstippen konden uitdragen. (Oh ja? Noem er dan eens één? – Hekking. Cor van de Laak. F. Jacobse. gebroeders Temmes, Berendien, Kees Koets, en ik kan zo nog wel even door. Positivoos. Oosting. Ter Weksel.) Die kun je in een aantal gevallen zo kaal noemen om hele verhalen of situaties in één naam te omschrijven. En het zijn tientallen bekende typetjes, ze hebben er al met al meer in de buurt van honderden.
Ze hebben een setje platen / cd's uit. Over panels en stellingen (“Wanneer de polarisatie der standpunten in het gangbare denken en het vaak al te weinig door enige kennis van zaken gehinderde impulsieve doen zich blijven ontwikkelen in het huidige, mede door de media veroorzaakte tempo, zal het karakter van een volgende generatie Nederlanders als meest in het oog springende wezenskenmerk een permanente staat van agressieve ontevredenheid met al het denkbare vertonen”), over verhoortechnieken bij het Nationaal Rampenfonds (“Laat ik het zo zeggen, meneer van Kooten als ik tijdens mijn tijd, eh, bij het Rampenfonds zou hebben gezeten, ja? Dan is er nooit iets gebeurd”.) en over verkiezingen (“Heren Jacobse en Van Es, wat adviseert u mèn”?). En verder vele vele sketches en liederen.
Bijna de hele 30 jaar staat op YouTube. Lang hebben ze met hetzelfde (vrij kleine) opnameteam gewerkt. Dat heeft zeker geholpen. Iedereen was zeer goed op elkaar ingespeeld. Het is wel even werk om alles te kijken. Had ik al constant hoog niveau gezegd?







Little league honkbal 10-13! jaar

Het toernooi van 2017 werd toch wel beheerst door het team uit Tokio. Het spelinzicht, de kracht, vertrouwen en gemak waar ze mee speelden sloeg alles.
Hieronder staat de finale tegen Texas. Van de eerste drie slagmannen sloegen er twee een homerun tegen Japan. Dat is voor geen enkele pitcher een fijn begin. Maar hij bleef redelijk bescheiden en wellicht daarom ook redelijk gooien. Onderweg kreeg ten minste één slagman nota bene nog een high five van een honkman. Er zijn 4 gasten die extra opvallen bij Japan. Nr 1 (pitcher) niet eens zo hard maar heel precies. De nummer 10 (captain, pitcher en hitter), nr 14 catcher en nr 18 ook lekkere pitcher.
Dat alle deelnemers maximaal 13 jaar oud zijn, ongelooflijk.
Kijk ook vooral naar de Japanse catcher. Ik vind de commentatoren lang niet voldoende recht doen aan zijn kunnen. Heel strak gespeeld. En dan ten laatste het supporterslegioen. Vader leidt de troepen. En de troepen doen wat ze moeten doen: chanten tot het einde.
Het is de volle wedstrijd, met ook een hoop niet ter zake doend commentaar, reclame en zijreportages, maar het is de moeite waard. De eerste bal (homerun) wordt gegooid op ca 08:00 (min) en op 1:24:00 (uur) is het gebeurd.







Maximum the Hormone

“Ik zal het maar gelijk verklappen: Hardrock.”
‘Okee. Zoals Guns N´ Roses?’
“Ja, iets zwaarder. Het is misschien meer heavy metal.”
‘Ah, Metallica!’
“Jaa, daar heeft het in de verte wel wat van weg… Met een drum, een bas, een zanger en een gitarist. Maar wel wat ruiger.”
‘Wat ruiger??? Nou dan wordt het langzamerhand wel demonisch!’
“Zeker, zeker. Althans af en toe. Bruut. Met zowel lage death metal demonische growls, als dat snerpend hoog black metal demonische gillen. Maar ook erg snelle rapachtige chant. Met de nadruk op erg snel. Hoewel, ik herinner me ook een stukje jaren 70 disco erin. Ik weet zeker dat veel mensen dat het beste stukje vinden!”
“Het is ondertiteld maar je kunt zo ook wel zien dat het over diëten gaat en afvallen.”
‘Oh ja, zo´n nummer. Waar je van je ene op je andere been wordt gezet.’
“Ja, het gaat wat heen en weer. Ik vind zelf het deel het gaafst waarin ze in een tijdsbestek van 18 seconden werkelijk naadloos overspringen van disco naar rock naar snelle metal naar lage doom zonder ook maar een spier te vertrekken. Het is dat je het visueel kunt volgen anders zou je het niet eens merken. En dan verder met Nintendomuziek. Oh ja, funk. Maar dat is het dan wel zo’n beetje.”
“Qua muziekstijlen.”
‘Maar wat is dat dan voor een zooitje?’
“Het is japans. Met een hoofdletter: Japans. En een uitroepteken. Japans! Nog wat vergeten? Eens even denken… Ze zingen allemaal, de drumster, de gasten aan de gitaren en de zanger. En met hun vinger in hun neus als het moet. Ehm. Ze dansen ook allemaal. Direct al aan het begin op die telefoon. Dat zijn ze al. Ze hebben een gezellige garderobe. Ze vermaken zich werkelijk uitstekend. Het druipt eraf gewoon. Zo op je telefoon.
Nog iets? De tweede clip. Hoe Japans wil je het hebben. Zelfs met ondertiteling is het nog niet eenvoudig om aan te zien, maar… die hele grap met op het eerste gezicht fragiele Japanse fanschare jongedames (okee, en mannen) die ieder instrument en alle nummers feilloos kunnen meespelen en zingen, dat is ook een wonder om te zien. En daar heeft de band ook veel leut van. Als ik het goed begrijp is het een soort auditie voor een store!? Dat zou zomaar verkeerd vertaald kunnen zijn. Om het helemaal te kijken is wel pittig, maar een paar stukjes uit het midden… Toch ook bijzonder. De beste lessen hier: Hoe harder de Rocker hoe groter het verschil. En lekker headbangen komt met neckbraces.
En ehm… Concerten zijn een hele belevenis. Nog iets? Vast wel. Het is zo vol als Tokio.”

‘Maar kan ik er nou naar luisteren?’
“Ik zou het in jou geval niet doen. Het is geen kattenpis.”







NetHack (of Slashem).

De laatste source, of zip kun je op scourceforge halen.
Afhankelijk van je besturingssysteem kun je het zo installeren of moet je het nog compilen. Zelf compilen? Ja. Als je dat nooit hebt gedaan ben je zeker niet de enige. Maar het is weer eens wat anders dan cracks zoeken en ongeregistreerde software toch aan de praat krijgen en zo. Ikzelf kon er voor Ubuntu uitkomen met deze site.
Ik heb ook de versie die door mij is gehackt nog staan. SlashHacked; maxing the intrinsicks
Maar pas dus op dat er dan misschien geen leut meer aan is…

Eén dingetje nog: Eigenlijk is NetHack bedoeld om te spelen op een server. Niks geen downloads. Hier staat hoe ik dat soms doe.

Als je (oud) NetHacker bent en je kent hem niet móet je toch eens de NetHack song beluisteren.
Met het de prachtige, kernachtige: “Cause you ASCII stupid question and you´ll get a stupid ANSI”.
De tweede clip is de uitleg van een bekende D&D coach (voor DM´s) op internet. Zeer duidelijk en goed verteld, goed verhaal. Je moet er denk ik wel eens een keer NetHack voor gespeeld hebben.

 





China
Het gemak waarmee die Ruben Terlau met Chinezen daar praat is bewonderenswaardig. Hij weet goed contact te leggen als buitenstaander, en doet een goede poging iets bloot te leggen van het dagelijks leven van de ‘gewone’ Chinees. En daar zijn er daar veel van. Met gewone problemen met (voor hen, let wel) gewone oplossingen. Zeer verhelderend.







Smeden

Torbjörn Åhman is smid in Zweden. Een smetteloze werkplaats, roestvrij gereedschap in optimale conditie. En dus precies maken wat hij wil en nodig heeft en niet iets anders. Ik heb het idee dat hij begonnen is met het precies maken van z'n gereedschap. Hij praat niet in z'n filmpje. Toch kan ik het aardig volgen. Het hoeft niet altijd een zwaard, mes, of hoefijzer te zijn. Rust, reinheid, regelmaat druipt ervan af. En zo heeft hij weer een prachtige tool gemaakt. Een scythe peening anvil. Dat is dus een klein aambeeldje dat gebruikt wordt om je zeis mee te scherpen en de bramen eruit te halen. In goed Nederlands is dat: “Met je haarhamer scherp je je zeis op het haarspit.”.







Chris Turner. Freestyle rapper.

Freestyle rap is net zo iets als zeg maar een sneldicht.
Huygens:
   Vraeght ghy wat Sneldicht voor een Dicht is?
   Het is een Dicht dat snel en dicht is.
Ik kan dat nog sneller, dichter, moderner:
   Dat sneldicht is
   dicht dat snel is
(Heel) vrij naar Big Daddy Kane:
   Freestyle rap is
   een rap die vrij en rap is

Dat “vrij” betekent dat de tekst on-the-spot wordt verzonnen. Zit je zonder inspiratie, dan wordt de rap net zo. Je moet een beetje kunnen rijmen natuurlijk en snel schakelen.
In de rapwereld wordt er regelmatig freestyle gerapt, soms ook in battle verband. De een begint en probeert de ander af te troeven met betere rap. Dan kan de ander daarop antwoorden (in rapvorm natuurlijk) enzovoort, enz, tot duidelijk is wie er gewonnen heeft of er één ontvalt aan overdosis of schotwond.
Hij schijnt mij toe dat enerzijds alle raps waarin iemand uitlegt dat hij / zij het best is en dat niemand daaraan kan tippen, en anderzijds alle raps waarin iemand uitlegt dat de tegenstander het niet waard is in zijn / haar schaduw te staan, gewoon eigenlijk nergens over gaan. En dat is ook een deel van het hele spelletje. Een goed deel is nog voor te bereiden ook.
Maar met dat in je achterhoofd vind ik deze rapper op een ander niveau opereren.
Ik moet altijd denken aan een kaartspel dat ik heb. Het heet Once Upon A Time en het doel is om aan de hand van een 6–tal of zo sprookjesingrediënten (ring, put, onzichtbaar, dat soort dingen) een kort sprookje te vertellen waarin al die dingen voorkomen, eindigend met de zin die op je opdrachtkaart staat (zoiets als: “… en nadat de gouden appel was geplant, groeide en bloeide alles weer als vanouds!”. Als je op inconsequenties of fouten in het verhaal wordt betrapt word je gestopt en is de volgende. Die had andere kaarten en een andere eindzin, maar moet verder op het punt waar de vorige was gebleven. En zo wordt het al heel snel moeilijk om een een beetje consistent verhaaltje te vertellen. Zelfs een sprookje. Bovendien kan je verhaal overigens overgenomen worden door andere spelers enzovoort.
Deze Chris Turner maakt een op het eerste gezicht redelijk samenhangend verhaaltje, aan de hand van op het eerste gehoor niet zo vreselijk samenhangende data. En dat doet hij dus ook nog eens met enige souplesse en, zoals in onderstaand voorbeeld, met een duidelijke eindzin. Heel goed vergelijkbaar dus.
Het is volgens mij ook nog zo dat het veel simpeler is om te rappen in termen van verwensingen, schunnige toespelingen, vloeken en krachttermen, dan in gestructureerde beargumenteerde volzinnen.
Ik geloof dat je er een fikse dobber aan zou hebben van deze goede man even te winnen met dat spel. Ik vind het echt een wonder hoe snel hij alles aan elkaar praat en onthoudt en animeert en rapt, en dat ook nog onder het toeziend oog van z´n sceptisch publiek.
(Het is in het Engels maar als je de ondertiteling aanzet, kun je bij de opties Nederlands kiezen en dat is redelijk accuraat behalve dat het niet meer rijmt.)







En dan veiligheid.

Pas op! Ook als je niet aan deze competitie meedoet, kun je behoorlijk in de problemen komen. En als je jezelf een aantal keren herkent in deze powerpoint wil dat nog helemaal niet zeggen dat je iets gaat winnen…







Ween.

Al jaren mijn lievelingsband. Spelen ze dan zo buitensporig goed? Ach... Hoor je het vaak langskomen? Nou nee... Hardrock? Nee, niet echt. Wat dan?
Ze durven te experimenteren. Ze zingen over wat er op het moment van schrijven lijkt te spelen. Wat dan ook. Ze worden niet zenuwachtig van een scheef nootje op de opname. Even een keertje een drumslag niet helemaal op de juiste plaats maakt ze niet uit. En ze spelen samen. Graag voor publiek. En ze zijn door de jaren heen genrevast gebleven. Ik vind het een mooie band. Ze hebben een rits albums uit, ze hebben een gezonde fanbase, gewoon gezellig.



Er staat zeer veel live werk van Ween op internet, ik zou zo gauw niet een band weten die met meer verschillende liveoptredens op YouTube staat. Als er maar ergens ter wereld een referentie is (een nummerbord, een sticker, een foto in een jaarboek, een scheve boom, een flard van een oude opname) of iets doet iemand aan Ween denken, is er direct iemand die dat integraal op internet zet.

Ik geloof dat het misschien nog niet eens zo héél moeilijk zou zijn voor een aantal gitaristen om bijvoorbeeld Buckingham Green te spelen, maar de opbouw, gevoel en het geweld: prachtig.

De eerste (Buckinham Green). Met een theremin, altijd een fijn instrument voor bands. Hammond orgel, hoor je tegenwoordig ook niet zo vaak meer. En let op de drummer. De ene helft van het nummer doet hij nauwelijks mee, alleen wat gebaren, maar de andere helft gaat hij echt lekker los. Mooi hoor. Goed duidelijk gearticuleerde teksten ook.
De tweede (Fluffy). Heel ingetogen start over een hondje dat in z´n eigen poot aan het bijten is op de veranda.
De derde (Buenas Tardes Amigo). Veel meezingers in de zaal, en de drummer heeft even een keertje gewisseld met de lead–guitarist.
De vierde (I Can't put my finger on it): Of ik het nou Hardrock zou noemen? Country? Ballad? Oosters? Old wave? Het doet er ook niet echt toe. Ze kunnen er zelf ook de vinger niet echt achter krijgen. Gewoon, lekker bezig.


     


Er zijn ook veel coveraars. Van van allerlei nummers van Ween. Mensen die zelf bijvoorbeeld Baby Bitch zingen, alleen of met band, met een gitaar alleen of met, met, nou werkelijk met van alles en nog wat.
Als je bijvoorbeeld “cover Baby Bitch” opzoekt, kun je er minimaal 75, misschien wel 100 vinden. Het wonderlijke vind ik dat dat specifieke nummer helemaal niet buitensporig moeilijk is, maar dat er maar heel weinig mensen het echt zo goed weten te zingen als Ween zelf. Nu moet ik wel zeggen dat Ween zelf het dus al regelmatig op allerlei concerten sinds in elk geval 1995 aan het zingen is. En ze hebben een druk programma gevolgd. 15 tot 20 jaar wekelijks een keertje live? Lijkt me veel, maar feit is dat je het echt even niet zomaar zo vloeiend kan nadoen… Hieronder een paar voorbeelden. Ween zelf heeft zelf eindeloos voorgedaan dat een “slechte opname” allemaal maar erg betrekkelijk is, zeker als je er lol aan hebt.

       





Vroeg computerwerk

Het is geinig dat een hoop mensen die aan de wieg hebben gestaan van de grootste veranderingen van de laatste 50, 60 jaar, bijvoorbeeld op computer of robotgebied, nu nog steeds rondlopen, in dat zelfde werk zitten. En het is vaak bijna niet te bevatten hoe bijzonder het beginwerk eigenlijk was. Het eerste filmpje gaat over robots. Ze wilden een competitietje om verschillende mensen over een goed afgebakend robot–computerding te laten werken. En dat zag er in het begin ook werkelijk zo uit als ik bij robots vaak denk. Een aantal keren dachten ze dat de lol er nu wel af was, maar dan kwam er een team dat een fundamenteel beter ontwerp, dan wel op software, dan wel op hardwaregebied had, afijn, de Speedy González waar ze nu mee werken is echt een ongelooflijk ding. Ik zou me nu inderdaad ook werkelijk geen verbetering kunnen voorstellen. Goed filmpje, goede simpele uitleg, duidelijk.
Het tweede filmpje gaat over het eerste spel dat echt in 3D gepeeld kon worden. Het is ietsje technischer maar ik vind het heel bijzonder en herkenbaar ook, hoe ze vroeger moesten roeien met de riemen die ze hadden, en dan er dit van wisten te maken. Met 22 kilobytes 8 universums, 2500 planeten, een echt verhaal, echt 3D graphics en movement, dagen lang speelplezier, enzovoort. En dat met waanzinnig weinig geheugen (voor nu). 22 KB, dat is minder dan 6 A4´tjes simpele tekst. Dit plaatje is 21,7 KB. Maar dan 2D, zonder beweging, zonder verhaallijn, zonder ongeveer alles. Dat zou de computer dus net hebben kunnen laden. Maar dan is Elite leuker. Een iWatch heeft minimaal 8 GB en kan deze site zomaar 15 keer laden. Dat is dus onvergelijkbaar (meer dan 2 miljoen A4´tjes vol).