kon madieleid nog even begroet worden
en meteen weer dag gezegd, want die ging skaten.
iedereen at wat terwijl padieloe en wiekeloe
aan wanny het verschil probeerden te tonen
tussen "buurman en buurman" en
"shaun, het schaap", waar ze als vanouds
helemaal niets van snapte of zelfs aanvoelde.
daarom besloot wiekeloe een verzoeknummerconcert
te geven op de piano aan de hand
van het muziekblad dat al klaarstond.
padieloe en cyclaam hadden al bekende voorkeuren.
en wanny koos voor de bulldozer.
toen alle nummers ten gehore waren gebracht
verzorgden wiekeloe en wanny
een quatre-mainsconcert voor padieloe,
een medley, als dank voor al zijn inspanningen
de hele dag en zijn goede zorgen
en alle lieve dingen die hij altijd doet
en niet zegt.
hij genoot zo van de donkere klanken,
die wiekeloe vertolkte,
en van de lichte,
die door wanny ten gehore werden gebracht,
alsmede van de vakkundige uitvoering
van wat er op het muziekblad stond,
dat hij de ogen ervan moest sluiten
en waarschijnlijk even een traan wegpinkte.
dan was het uur aangebroken: bedtijd.
wanny ging het uit- en aankleedgevecht aan
met wiekeloe terwijl padieloe cyclaam verschoonde.
het pyjama aantrekken ging gepaard
met allerlei weglooprituelen,
waarin wanny niet zo thuis was,
met verstoppertje, uitdagend gegil
het afhalen van het ouderlijk bed,
nachtluier aan en ook tandenpoetsen.
het voorlezen ontaardde
in een plots 5 bladzijden omslaan door wiekeloe
waarbij een gemene poezenkop
een zekere loewietje heel griezelig aankeek,
en zelfs de doorgewinterde oma aan het schrikken maakte.
wanny vond het jammer dat ze niet even
op het bed, een beetje erin,
kon zitten met voorlezen,
zoals je vaak op de teevee ziet,
want er zat een hoge rand aan het bed.
eindelijk ving ze de terugtocht aan
nadat afgesproken was dat ze eens per 14 dagen
een half dagje mee zou lopen.
wiekeloe lag in zijn bed en dacht opeens
weer aan fiffi zijn ene oogje.
"mamma," riep hij: "mamma!!".
terwijl padieloe alles wat rondgeslingerd was
en andere restanten van een gezellig dagje uit
opruimde, kreeg hij opaloe aan de lijn
die nog even langs zou komen.
"wat een druk leven," mompelde wanny onderweg
terwijl ze in de avondzon terugfietste.