padieloe de wandelwagen uit handen te nemen,
hetgeen een hele zorg was,
want zogauw ze een van de familieleden,
een beeld, een boom, een wip, een vogel
of wie dan ook er schilderachtig uit vond zien,
liet ze de wagen los, waar ze zich ook bevond,
om het een of andere tafereel te vereeuwigen.
menigmaal moest wiekeloe of een van de anderen
de rollende wagen uit het water redden.
alleen cyclaampje had nergens last van
en bleef vrolijk spartelend om zich heenkijken
want baby's hebben intuïtie en ze voelde
dat wanny twee zonen ongeschonden
door hun jeugd had geloodst,
er zelfs prachtige exemplaren van had gemaakt,
mede vanwege het principe "niet storen",
en last but not least: dat de kinderwagen
zulke moeilijke wielen heeft
dat het schier onmogelijk is
dat die zomaar de plomp induikt.
daarbij waren er drie zwemmers in het gezelschap,
waaronder minstens een met de diploma's A en B,
hetgeen waarlijk ruim voldoende is
voor de redding van een moeilijke kinderwagen
met spartelcyclaam erbij,
die zich makkelijk drijvende kan houden,
uit een aangenaam koel vogelbadje.
zij piepte af en toe en kreeg een flesje
waarna ze weer tevreden om zich heen keek
en wiekeloe kwam ogen tekort.
vooral stroompjes met troebel water
mochten zich in zijn warme belangstelling verheugen.
hij deinsde ook niet terug
voor intense bemoeienissen met andere kinderen
en wilde alles zelf uitproberen,
als het iets speeltuinachtigs had,
maar ook hield hij heel voorzichtig
zijn handen op de rug
als er vogels met bijtgrage snavels in zicht waren.
na uitgebreide omzwervingen
langs gekooide, gekortwiekte,
opgesloten en trieste vogels,
die er vaak nogal slecht en chagrijnig uitzagen,
kwam eindelijk de mooie, grote speeltuin
met terras in zicht, en daar genoot de familie
van allerlei lekkers en ook van de manier
waarop wiekeloe zich met kinderen
tot een jaar of 10 bemoeide.
hij vroeg ze dingen te doen,
wees aan, instrueerde, daagde ze uit en overlegde
op de directe manier die wanny
zich zo goed herinnerde van de jonge omeluuk.
toen ouder, oom en oma er genoeg van hadden
en de auto naar huis moest, werd er
afscheid genomen van omeluuk die nog steeds
een nogal afwezige indruk maakte.
onderweg vielen de kinderen in slaap
maar padieloe bleef wakker achter het stuur gelukkig.