weet wiekeloe precies dat rechts
rechts is en waar links zit.
op dat gebied heeft hij haar al ingehaald.
af en toe wordt er een bankje aangedaan
en dan drinken ze wat en eten
alle koeken en noten en stukjes kaas
en krakelingen, die zo in de smaak vallen,
dat wiekeloe ze aan verscheidene kinderen aanbiedt
zoals twee lichtbruine jongetjes met
lichte ogen en kroeshaar en een klein meisje.
en dan komen ze bij de ligschommels.
wiekeloe ligt te mediteren daarin
als hij niet bezig is met praten meet
en ook nog dingen regelen voor
allerlei kinderen die hij ontmoet.
hij doet ook de hoge glijbaan voor de helft
en dan verdwaalt hij en geeft padieloe de schuld
ten onrechte maar hij was geschrokken vergeten
waar ze ook alweer hadden afgesproken.
iedereen is nu moe en op de terugweg
voeren ze hun laatste brood aan de karpers,
die bijna boven water beginnen te leven.
wiekeloe likt aan het brood
"ik maak het nat dan zinkt het."
en wanny peinst over hoe de eerste
dieren het water verlieten
en wat daarvan terecht kwam.
ze hoort hem haar woord "hongerlappen"
gebruiken en het overnemen
door andere kinderen die
ook wat brood toegestopt krijgen.
en in de auto vallen wiekeloe en cyclaam
meteen in slaap en praten padieloe en wanny
over de druk die padieloe voelt
om nog intenser en vaker te solliciteren
dan hij al doet en over zijn sollicitatiegesprek
bij de collega van omeluuk en dat hij liever
wil gaan werken bij een organisatie
waar hij zich bij betrokken voelt zoals "naturalis"
of de universiteit en dat is helemaal
geen vrij ondernemerschap.
maar stage kan geen kwaad en hij piekert
en voelt zich schuldig en denkt dat iedereen
het gek vindt dat hij "nog steeds"
geen werk heeft gevonden.
hij is al anderhalve maand zonder.
wanny hoort dit alles met grote verbazing
en nog groter mededogen aan en denkt
"ik heb niet weten te voorkomen
dat hij zich altijd voelt tekortschieten."
en dan weet ze niets meer te zeggen
en neemt afscheid met tranen in haar ogen
en padieloe, die denkt natuurlijk:
"had ik maar nix gezegd."
een paar dagen later vertelt omeluuk
dat de maatschappelijke druk inderdaad
bijzonder sterk is want werken
dat doe je graag en zoveel mogelijk.
al zijn vrienden werken minstens 70
uren per week en vinden dat normaal
want als je werkt, dan "ontwikkel je je".
en dan wijst iemand haar op de "spijtoptanten"
van een jaar of 50 die hun werk
voor alles en boven alles lieten gaan
en overal last van krijgen.
ze hoopt dat padieloe er achter komt
dat hij juist nu
de mooiste tijd van zijn leven heeft.
"geniet ervan padieloe ze zijn zo mooi!"
roept ze heel hard in de ruimte.