en ze zwemmen over je heen en opzij
en allemaal trekken ze zich niets aan
van de warme belangstelling waarmee ze bekeken,
gefotografeerd en aangewezen worden.
en hoe ze heten: makreel, haai, haring,
zalm, kreeft, of rog, het kan ze niks schelen.
ze zwemmen lekker rond en niemand
loert op ze met een haak vol maaien
of een net en nu zie je pas goed
hoe prachtig ze er ongestoord uitzien
en je snapt niet hoe je zulke juwelen
kunt doden voor een tel een lekkere
smaak op je tong.
opa toont dat zijn sterke schouders,
zij het ietwat vermagerd, niet onderdoen
voor die van padieloe. de kinderen
merken geen verschil en verwijlen
er graag langdurig op terwijl ze
zich laten inlichten over
wie wat heet en waar die zit.
als opaloe even op krachten komt wil wiekeloe
ook wel eens even in de kinderwagen
bij zijn immer aandachtige zuster zitten.
ze zegt niets maar duwt hem vastbesloten
met twee gestrekte handen,
krachtig in zijn rug, en samen
hoesten ze weer zo hartverscheurend
dat ze wel vier zonnebrillen
op hun monden zouden kunnen hebben.
buiten tal van dieren zijn er ook
veel leeftijdgenoten van iedereen.
die van wiekeloe kenmerken zich
door een nogal eenzijdige terminologie:
de " èchnie!"'s vliegen je als meeuwen om de oren.
omavonnie wil padieloe steeds ontlasten
door hem de kinderwagen uit handen te nemen,
waardoor hij pas echt alert wordt.
slechts 14 maal laat ze hem even vieren
omdat iemand er zo fotogeniek bijzit
dat ze zich moet haasten om
het moment te vangen, of zoiets.
13 maal vangt hij de wagen moeiteloos
en met achteloze routine op, eenmaal zijn er
andere dierentuingangers die de wagen stoppen
als die achterwaarts van de helling rijdt.
ze knipogen meewarig met hun blikken
naar omavonnie, die inderdaad nog een beetje
wiese walla is vanwege het vooruitzicht
van uitgave van haar "berichten".
op het terras pas kan hij zich ontspannen
en zijn aandacht richten op vrije vogels
waar hij niet verantwoordelijk voor is.
hij voert ze, want een dierentuin is prachtig
maar er gaat niets boven
bedreigde diersoorten als de mus.
