index:
vorige: beroepsdeformatie

vrijwillige Tante

Tante is erg verdrietig vandaag.
ze heeft een afwijzing moeten incasseren
van son en von, van harry de hardrijder,
van dies meer en van qually.
ook andere kralers lopen een blokje om als ze
haar vriendelijke, behulpzame gezicht
in de verte de hoek om zien komen.
Tante lijdt meer dan wie ook
aan het Troosterssyndroom:
"er is zoveel leed in de wereld"
zegt ze met een snik in haar stem:
"zoveel mensen lijden iedere dag.
zovelen hebben dringend hulp nodig.
ik mag zelf mijn handen dichtknijpen
dat ik alleen maar 's nachts niet kan slapen
vanwege het voortdurende gescheld
van de buren, het hysterische geblaf
van hun honden, het geschetter van hun radio,
hun cdspeler in de andere kamer
en hun televisie op de slaapkamer
waar ze vol van drugs en drank
zelf makkelijk doorheenslapen...
ik zou eigenlijk zelf best trek hebben
in een koel glaasje witte wijn.
wie doe ik daar kwaad mee?
goed het is pas 7.00 uur maar
ik heb nog een heel zware dag voor de boeg
en ik ben ook niet van steen.
dan kan ik ook eens een beetje relaxen
want de boog kan niet altijd gespannen zijn."
ze haalt de fles achter uit de groentelade
en geeft zich over aan gepeins,
windt zich toch nog op en besluit
eens wat pittige brieven te versturen.
"maar ach", zegt ze daarna opgeruimd:
"dat is allemaal peanuts
ten opzichte van de pijn die sommige mensen
dag en nacht lijden, en het verdriet, de verlatenheid,
waar allemaal niets aan te doen schijnt te zijn.
ze opereren je tegenwoordig
niets eens meer voor een hernia
en het medisch jargon bestaat voornamelijk
uit de uitdrukking:
"daar moet u mee leren leven".
het is een en al ellende alom.
idereen moet zich maar zien te redden,
zijn leed, zijn eigen kruis dragen, zeg maar.
en ik wil er zijn om te helpen, te troosten,
te steunen, mee te leven.
dat is mijn roeping!"
nou dat is toch wel heel lief van Tante.
dat vindt ze zelf ook.
wie is er verder zo aardig, zo attent,
zo behulpzaam en opofferend,
zo voor anderen in de weer, zo
belangeloos vrijwillig als juist zij,
al zegt ze het zelf, terwijl zij
toch haar eigen portie ook wel heeft gehad
en nog dagelijks moet verstouwen.
Tante is er Altijd voor de bedroefden en bedrukten...
en toch, ja het klinkt heel merkwaardig,
maar als Tante langskomt zie je
mensen wegvluchten, wegschichten.
hoe kan dat nu zo zijn?
Tante ziet het niet maar merkt het
toch wel vaag op, voelt een beetje aan
dat er steeds onbesmuikter wordt gekopschud,
getrekkebekt en dat ze wordt gemeden.
hoezo dan toch?
achter iedere huisdeur zitten immers stakkerds
die almaar hardnekkig hun eigen boontjes willen doppen
terwijl Tante daar nou juist zo goed in is.
en nu heeft een laffe anoniem een klein poeem
op de voordeur van Tante gespijkerd
op een, dat kan niet ontkend,
bijzonder fleurig en kleurrijk bordje.
de tekst luidt:
" ik wil je troosten.
waarom heb je niet
verdriet?"
Tante vermoedt dat iemand Haar wil komen troosten.
ze wenst niet vertroost te worden.
Zij is De Troosteres der bedroefden.
zij heeft geen verdriet.
achter de deur stort ze in
en huilt en huilt....
en kan niet huilen. er komen geen tranen:
ze loeit en giert met droge rode konen.
ze is woedend.
boos zijn kan ze als de beste.
verdriet hebben, getroost worden
dat is andere koek.
Tante zoekt en zoekt en zoekt en zoekt,
ze zoekt wanhopig naar slachtoffers.
waar zitten die toch tegenwoordig?
volgende: talenten

.