Voortvarende zuster Gust en wantrouwige Clara
zijn het oorspronkelijke doel
van hun tocht door de kraalse moerassen
uit het oog verloren.
na een nacht bij een zelfmoordenaarsboom
en een nacht bij wat hooischelven

na ontzetting over sporen die ze vonden

van geweld of vernieling, en dan de spookbeelden
die ze zagen of meenden te zien
verdachten ze alles en iedereen van dubbele bodems
en griezelige bedoelingen.
de dames dachten, als alle gelovigen,
dat het heelal en persoonlijke goden
zich speciaal met hen bezighielden,
dat er tegen ze samengespannen werd
door duistere machten, leek ze zonneklaar.
daarvoor waren er aanwijzingen te over:

kijk deze boom eens goed aan:

en daar had het monster zijn kleding neergelegd.
wegwezen!


maar even verder rilden ze bij deze duistere symboliek,
waarvan de brandende kaars op een aanwezigheid duiddde.
ze moesten als de bliksem een veilig onderkomen zoeken.
augustina zag van alles voor zich:







en was al over de inrichting aan het fantaseren.

Clara was meer aan het piekeren over een betrouwbare slotenmaker

of bodyguards.
ze kwam ook helemaal niet toe aan haar preken.
veel vogels stonden op het punt van vertrek en
maakten een helse herrie.
als ze opvlogen wilde ze hen nog wel eens een zegenend gebaar
nazenden en een liefdevol "ga in vrede en mijd Frankrijk."
de achterblijvers verstonden haar en dachten er het hunne van.
Zwamma kwamen ze die dag niet tegen,
dus ze voedden zich met appelen, bramen, bessen en zaden.
erg voedzaam kun je dat alles niet noemen
maar gelukkig was er overal water, tot in hun sokken.
zo geschiedde het dat de tocht zelf zijn prioriteiten stelde:
onderdak en voedsel.
augustina zag wel eens een haas of vis of gans
in de verte maar ze durfde de noodzaak
van dierlijk voedsel,
van het doden van een ander om zelf te leven,
niet aan te roeren.
ze had wel eens gehoord van mensen
die vastenkuren deden en in dat kader
makkelijk een maand buiten voedsel konden.
vaststond dat de eerste dagen de moeilijkste waren.
daarbij was energieverlies taboe...
ach nee er waren ook van die gekken
die dan juist iedere dag lange wandelingen gingen maken.
ze moesten hun overlevingssdrift aanspreken.
brandnetels zijn ook eetbaar.
...en paddenstoelen natuurlijk.
paddenstoelen, ja die zouden ze eten.
lekker voedzame vol vitaminen.
wat wilde die zwammenkiller nou eigenlijk?
zou hij ze iets willen duidelijk maken
en helemaal niet zo moordlustig zijn?
vertrapte hij alleen de giftige soorten?
ze wilden zwamma niet steeds nodeloos oproepen.
eerst moesten ze een vast onderkomen hebben.
terwijl ze dit alles overdachten en bespraken
stuitten ze op

een ingesponnen fiets.
nadere observatie leerde dat de rupsen
hun spinsel nog aan het vervolmaken waren
.
in beider hoofd kwam dezelfde vraag op:
zijn die eetbaar en zijn rupsenembryo's vlees?
"daar gaat het niet om!"
brieste clara, toen ze tot haar teleurstelling
inzag dat ze er best een handvol van zou lusten.
augustina zag ze al in voedzame kroketjes verwerkt
en zou ze ook rauw wel lusten.
zij vond dat je een dier
als het eenmaal dood was
mocht verorberen wanneer je de dood ervan
niet had bewerkstelligd of doen bewerkstelligen.
ze stonden beteuterd te kijken
en bleven wat rond de fiets rondhangen
tot ze tot orde geroepen werden
door een geluid dat ze al kenden.

volgende: geluid en bezoek