de zwammendoder

zwammen en paddenstoelen mogen zich dan
voeden met zwakke broeders,
ze benadrukken de schoonheid van de kringloop
van leven en dood, bieden woonst
aan zwervers en kabouters,
ze onderhouden ondergrondse netwerken
en hun heksenkringen zijn uiteraard
voer voor diverse sectes van duisterlingen.
verder vallen ze vaak onder de bedreigde soorten,
zeker in de gure streek waar
clara en augustina ronddolen
op zoek naar tekenen, voetsporen en aanwijzingen.
ze rustten net even uit van het
door poelen waden, in molshopen zakken,
verdachte geluiden opsporen en
in het algemeen verkennend rondspieden.
ze hadden zich neergevlijd in het dodebomenbos,

dat ze juist ontdekt hadden,
vlak naast enkele parasolzwammen
in de hoop daar levende wezens
aan te treffen.
ze waren enigermate uitgepraat
met elkander en snakten
naar spannende vondsten, afleiding
en -alleen aug- boud.
ze lagen stilletjes de voorbijtrekkende
wolken te bewonderen
toen ze opgeschrikt werden
door het geluid van zevenmijlslaarzen.
ze hadden nog niet kunnen reageren
of ze zagen allebei een enorme voetzool
rakelings over zich heengaan
die stilstond bij een uit de kluiten gewassen
parasolzwam en er langzaam en doelbewust
middenop ging staan.

ze kropen helemaal in elkaar
-ieder in zichzelve- heel stil
en toch probeerde clara
het fototoestel gebruiksklaar te maken.
ze dacht dat ze al te laat was
toen ze ontdekte dat de schoen
in de buurt bleef en systematisch
alle zwammen van de hele heksenkring
-want daar bleken ze zich in te bevinden-
platstampte.
eerst werd er met de schoenneus
een duwtje tegen gegeven
als om het slachtoffer op te wekken tot verzet,
daarna kwam de punt van de geveterde schoen
even aaienderwijs over de hoed
en plots dan het knakken.
het leek op "aaipoesje aaipoesje stoutekat!"
vertelden ze later.
toen alle zwammen op deze wijze geknakt waren
keerde de schoen terug,
werd terzijde geworpen en
een voet met rode sok stampte
en verpulverde de restanten grondig.
in nog een tien minuten
-schatten ze later-
was alles voorbij en in het landschap
lagen de fijngestampte opruimers en symbolen,
in een kring waarin
geen enkele heks zich ooit meer zou durven wagen.
zij konden zelf ook niet bevatten
wat ze zojuist aanschouwd hadden
en lagen stil te wachten op wie weet wat.
zo kwam het dat ze opeens
een heel zacht geritsel waarnamen
en een klein ventje bij een schoenafdruk
zagen staan kijken.

knikte het goedkeurend,
was het de sadistische zwammendoder
op het spoor?
wie of wat nu weer?

volgende: schuilplaats gezocht