en zelfs toch ook aanmoediging,
is padje pee tenslotte bereid gevonden,
ja zelfs geënthousiasmeerd om enkele dagen
mee te trekken met zwamma van myceren
door de oostelijke moerassen van het dorp van kraal.
dit alles voor een diepte-interview,
dat uiteraard zijn weerga
nergens en nimmer zal vinden.
hij heeft zelfs beloofd dat hij die spanne tijds
zijn eetgewoonten zal aanpassen
en zich dus van dode en levende wezens onthoudt.
-daarna richt ik een feestmaal aan- denkt hij
-van een verre zuster van lep en boek en
ook nog wat neven van koekkoek,
maar ter ere van deze speciale uitdaging
onthoud ik me deze dagen van alle
vis en gebraad en behelp ik me wel.
dat zal haar vast ontdooien en dan,
dan zal ze durven spreken
vanuit verwantschap en sympathie.
oh oh wat verheug ik mij!-
zwamma kent padje pee van badminton
-ze verslaat hem keer op keer-
en vindt het een avontuur
om hem eens haar andere zijde te tonen,
met hem rond te zwerven en hem eerbied
bij te brengen voor al wat leeft en fladdert,
hem te doen delen in haar liefde voor paddenstoelen
en hem wegwijs te maken in
de kruiden des velds en hoe ze te bereiden.
en voor de rest? een diepte-interview?
ach ze ziet wel.
ze spreken af onder de grote treurwilg
aan de rand van het oostelijke moeras.
padje laat zich brengen door harry de hardrijder
want hij vermoedt dat hij heel veel
zal moeten lopen en je moet niet
al moe zijn voordat je vitaal begint.
zwamma zit onder de boom,
die haar even vertrouwd is als haar wijsvinger.
ze bespreken wat details en technieken
en binnen 5 minuten gaan ze op weg,
keuvelend over de vraag
"wat eten we vandaag?"
je ziet ze samen optrekken: rugzakken
waaruit badmintonrackets steken,
hoeden op tegen de teken en:
"daar gaan ze" mompelt dies meer
met een verrekijker tussen de elzenbosjes.
hij blijft ze ontroerd gadeslaan
tot ze in een bocht verdwijnen
en keert zich dan met een vreemde huppel om,
op weg naar de redactie.