index:
index vervolg
vorige:
padje en zwamma
de wereld van zwamma
als ze een haas
blijken te storen,
dan stil langssluipen en kijken naar hoe hij
ineengedoken, angstig en springensgereed
wacht tot ze geweken zijn, vertelt zwamma opeens:
"om het thuisfront mee te laten genieten
van de prachtige dieren die ze ontmoetten,
schoten ze ze dood.
het begon waarschijnlijk met kinderen
of een invalide die wilden zien
hoe een fazant, een haas, een vis eruitzag.
toen de meegebrachte dieren begonnen weg te rotten
en de honden er gretig mee vandoorgingen
begonnen de mensen te vermoeden
dat zij misschien ook wel eens iets anders konden eten
dan de vruchten des velds.
en zo is het gekomen."
padje weet niet wat hij hoort.
na bekomen te zijn van deze verbijstering
antwoordt hij rustig:
"zwamma, denk je echt dat de mensen
van de dieren, de honden nog wel,
moesten leren hun buit te eten?
en dat neerschieten, ja
ik kan me wel voorstellen hoe ze merkten
dat ze zelf konden doden, maar de reden
die jij aangeeft is toch wel erg naïef
en onschuldig. ik geloof er niets van."
- o jee, moet MIJ dat
overkomen...
ga ik Het Diepte-interview van mijn leven
afnemen, blijkt dat ze niet helemaal helder is
en in een sprookjeswereld is teruggezakt
of misschien gewoon
zelf een halfgare heks is.
nou ja, maar het beste van maken,
je weet toch maar nooit waar iets op uitloopt
dat heel onschuldig of gek begint.
vroeger was je ook niet wijs als je dacht
dat de aarde rond was en wel wijs als je dacht
dat Donar in een wagen langs het uitspansel trok.
wat is wijsheid, wat waarheid?-
bij deze oeroude kwestie aangeland
zucht hij diep en hoort zwamma lachen.
ze grinnikt: "welnee beste padje,
daar geloof ik ook niets van.
dat zou wel helemaal van de pot
getrokken zijn, zulke onzin.
maar wat denk jij hiervan:
een kat komt je de muis laten zien
die hij heeft gevangen.
dat is nou het leuke van betekenisgeving
en interpreteren: daar ben ik nu
dag en nacht mee bezig. dat zit in de mens:
altijd maar proberen geheimen te ontraadselen
in plaats van simpelweg je belangen na te streven.
het is toch ook onverteerbaar
dat we niet weten waar we vandaan komen
en waar we eventueel naartoe gaan
en waarom en waardoor dergelijke vragen je bezighouden.
reiken, altijd maar reiken naar het onbereikbare,
steeds verder zoeken en goden verzinnen
ten einde raad, en zelf proberen te scheppen.
het sombert mij zeer."
"ach zwamma zet dit even van je af
en vertel me hoe je het uithoudt in deze moerassen
bevangen van dergelijke vragen.
waarom komt de kat zijn buit tonen, kortom?"