index:
index vervolg
vorige: dies
meer zoekt sensatie
dies probeert het nog eens
de grote en
vasthoudende journalist in dies meer
is voor geen kleintje vervaard
en heeft het broodnodige bord voor zijn kop.
dus hij probeert het gewoon opnieuw met Tante.
Tante gebruikt dus haar ene hersenhelft niet,
zou je kunnen zeggen.
en de andere heel intensief,
om het eens simpel uit te drukken.
er zijn meer lacunes en versterkingen.
een mens kan nu eenmaal
niets missen zonder dat daardoor
ook in het hele wezen veranderingen optreden.
bij Tante lijkt het zo te zitten
dat haar oneigenlijke vrolijkheid
gepaard gaat met net zo merkwaardige onredelijkheid.
er schort duidelijk iets
aan haar logisch denkvermogen,
hetgeen voor haarzelf wel eens
een onbestemde verwarring met zich brengt,
een gevoel van er klopt iets niet,
en bij anderen een gewaarwording van
"ik moet niet verder gaan,
haar hier niet op aanspreken".
ieder mens heeft zijn gebruiksaanwijzing
en Tante moet gevoelsmatig benaderd worden
om haar niet te verschrikken of zelfs
van streek te maken, in het harnas te jagen.
ter illustratie het volgende voorval:
dies meer komt na enkele dagen gewoon naar Tante toe.
hij belt aan en ze ontvangt hem allerhartelijkst,
wijst hem een plek aan voor zijn warme schoudercape
op de overvolle kapstok en geleidt hem daarna
naar buiten, geeft hem een stoel
die ze van een stapel haalt op het terras,
wrijft zich in de handen en vraagt:
"lieve dies, wil je van mij een lekker kopje?"
-een kopje wàt?- vraagt dies huiverend.
"dat zèg ik toch! een kòpje."
-oh eh, nou goed dan. een kopje.-
"ja hoor eens, wat wìl je nou dies?"
-eh, wat heb je voor een kopje?-
"wat een zeur ben jij, dies. verdorie!
het is dat je me komt interviewen.
wat zit je daar trouwens steeds te bibberen?
je bent toch niet bang van me?
ik vind je wel een beetje vreemde snuiter.
al jaren trouwens. ik heb niets tegen je hoor dies,
en dat je tomboy de schuld van mijn
zogenaamde verdwijning in de schoenen
probeerde te schuiven, ach
sensatiejournalisten moeten ook leven
en ik smul vaak van je artikelen.."
-dank je Tante, voor je begrip...-
"ja leuk maar ik sta hier maar te wachten en vernikkelen."
-waarop wacht je dan, Tante?-
"op of je koffie, thee, limonade, chocolade, uiensoep wilt.""
-hoe kan ik dat weten, Tante?-
"ik heb het je nou driemaal gevraagd.
je bent toch niet doof en wat loop je daar
nou te ijsberen en met je armen te zwaaien.
last van vliegen?"
-u vroeg alleen....-
"zeg hoor eens dies,
je moet eens ophouden met altijd maar
kritiek op iedereen te hebben
want dan sluit iemand zich af,
neem dat nou toch eens een keer aan
van een ouwe, wijze Tante.
èn, jongen, met de hoed in de hand..."
en zo komt het dat dies meer
ten tweeden male op de vlucht slaat
zo snel dat hij zijn pelerine vergeet.
Tante verzucht terwijl ze
het warmknapperige haardvuur opzoekt,
dat ze speciaal voor dies had aangemaakt,
ach ach wat zijn mannen toch altijd lastig
en moeilijk en altijd staan ze klaar
om iedereen overal de schuld van te geven
en kritiek te leveren.
maar zij, Tante Zelve in Hoogsteigen Persoon,
zij laat dat niet gebeuren.
wie denken ze wel wie ze voor zich hebben.
ze is geen straatmeid, ze laat
zeker niet met zich sollen
door het eerste het beste journalistje.
dan begint ze te zingen en neuriën
en heel tevreden neemt ze een appeltje
en is het hele incident vergeten.