de hongerigen gevoed
Tante loopt resoluut naar de poort
voordat Von en Son goed en wel
zijn bijgekomen van de recente gebeurtenissen
en ze trekt die met een ruk open.
wie is de vierde man?
ze ruikt haar al voor ze haar ziet.
wat moet Wijnie nu hier?
Tante haar hart klopt in haar keel.
"hallo Tante" zegt Wijnie, "u ook al?"
Tante weet van niets. Wąt zij "ook al".
nu blijkt dat Son en Von iets te vieren hebben
dat verder niet genoemd wordt en dat
zo te merken iedereen weet.
alleen Tante heeft weer
nergens van gehoord terwijl het toch
bij haar opdracht hoort
het oor te luisteren te leggen
en alles te weten wat er omgaat.
wordt ze bewust overal buiten gehouden?
Tante haar wantrouwen is gewekt.
"en ik ga nix vragen ook" zegt ze,
behoorlijk in haar wiek geschoten, bij zichzelve
of is er sprake van een zogenaamde verrassing?
daar houdt Tante niet van. daar is ze niet van gediend!
Wijnie wordt vriendelijk, zij het wat afstandelijk, begroet,
en als ze alle vier rond de tafel zitten
treedt er plots een volmaakt geklede ober binnen
en serveert hen het eerste
in een lange reeks gerechten.
er worden door Son en Von tafelredes gehouden
over St. Maarten zijn mantel,
de opwarming van de aarde,
de bestrijding van de armoede
in eigen land, onder eigen oog,
en ook over hulp die geboden kan worden
in gevallen van eenzaamheid en onwennigheid.
Tante beseft langzamerhand
dat ze wordt aangezien voor iets
waarvoor Wijnie ook wordt aangezien
en dat Von en Son de weldoeners zijn
die bij wijze van spreken ook
hun mantels in tweeen scheuren.
omdat het Tante aan de meest elementaire zelfkennis ontbreekt
kan ze maar niet zien
wat ze nu toch met Wijnie gemeen heeft.
zij wast zich toch zeker eens per week
en haar allergie voor deodorants,
nou die kun je toch niet ruiken?
of zouden ze vinden dat ze te mager is?
misschien zien ze haar wel voor eenzaam aan?
Tante is er helemaal niet gerust op
en dat belet haar om helemaal voluit
van de opgediende heerlijkheden
en de plechtige sfeer te genieten.
wel valt haar op dat Wijnie enorm smakt
en ze vindt de geur die ze afgeeft
ook best wel lekker, gek genoeg.
er wordt met geen woord gerept
over de adviseurs en Tante voelt aan
dat dat ook in het geheel niet de bedoeling is.
dan moet de laatste opmerking van Son
over dat ze een seminar gaat geven,
zonder met iemand overleg te hebben gepleegd,
toch gewoon zorgvuldig getimed zijn geweest!
Tante voelt zich een klein meisje
dat door het sleutelgat heeft gekeken
en niets begrepen heeft
van wat zich allemaal afspeelt,
terwijl het dacht tot dan toe
dat ze zelf overal het middelpunt van was.
en nu zit ze dus met Wijnie aan tafel
als een soort eregast, en ze is bedroefd.
ze eet en slikt en slikt.
ze slikt haar tranen weg
terwijl Wijnie eet alsof ze
in geen maanden iets gehad heeft.
misschien is dat ook wel zo.
Tante heeft het weer helemaal
over de verkeerde boeg gegooid, denkt ze,
-je ziet alleen maar of iemand vuil is
maar dat iemand wel eens gewoon
honger zou kunnen hebben,
dat komt niet in je op, domme Claar!!-
mompelt het aanhoudend door haar hoofd.
bij het achtste gerecht staat ze plots op,
zegt dat het haar spijt,
maar ze moet er absoluut vandoor.
"dank dank" fluistert ze zich uit de voeten makend.
en voor iemand heeft kunnen reageren
staat ze buiten en vervolgt hollend en struikelend
haar weg naar het Herdenkingsveld waar ze
geleund tegen Hermana en kijkend naar het lege nest
hartstochtelijk gaat zitten schreien.
na een kwartiertje wordt ze
op de linkerteen van haar rechtervoet getikt
en als ze
schielijk een been wil terugtrekken
kijkt ze in de meedogende ogen
van de altijd even lelijke Padje Pee.
tot zover de kronikeur,
die zich op dat moment naar zijn bed spoedt,
want de boog kan niet altijd gespannen blijven
en ook kronikeurs hebben behoefte aan
nachtrust en privacy en wie weet
hoe lang deze confrontatie wel gaat duren.
vandaar dat niemand weet
-of hoort te weten in ieder geval-
wat er tussen Tante en Padje Pee
is besproken en/of voorgevallen.
waarom het overal zoemt van de geruchten
dat is ook onduidelijk.
Tante noch Padje Pee heeft uit de school geklapt.