index
vervolg index
vorige:
091117 as keet en wong
wong likt zijn wonden
"waar heb ik dit aan
verdiend
wat kan ik nou toch in mijn vorige leven
hebben misdaan dat dit alles
juist mij moet overkomen?"
verzucht de ongelukkige wong
reeds voor de vierendertigste keer.
hij zit ergens verscholen achter
een afscheidingshaag tussen enkele
merkwaardige bouwsels in het leerlingenveld
te mokken en simmen en ook nog
zich te beklagen bij lep en boek,
die overal oor voor hebben
en alles herkauwen en verteren.
daar heeft de arme fotofilosoof
nu echt behoefte aan:
"wat oh wat heb ik de goden aangedaan,
waarom ach waarom moet dit alles
nu uitgerekend MIJ overkomen?"
de koeien schudden hun koppen
vanwege de vliegen maar ook
een beetje uit medeleven en
in de hoop op deze manier ook nog
er een beetje fotogeniek uit te zien
zodat hij ze weer eens zal vereeuwigen
en dat ze dan tentoongesteld worden
-hun foto's natuurlijk-
maar wong zit potdicht
van zijn eigen leed en ongeluk.
hij beschouwt hun grote ogen
als spiegels die zijn kommer en kwel
alleen maar uitvergroten
en zelfs belachelijk maken.
"er mankeert me wat
dat kan niet anders
ik laat me kisten
door iedereen die ik ontmoet.
dat kan zo niet langer.
ik moet paal en perk gaan stellen
en de koe bij de hoorns vatten
- neem me niet kwalijk dames,
dit is bij wijze van spreken-."
lep en boek maken toch enigermate
terugtrekkende bewegingen. ze houden
er niet van dat iemand op die manier
zijn frustraties op hen afreageert.
praten mag maar handjes thuis.
"nee nee niet boe roepen, niet
doen nee alsjeblieft geen boegeroep!"
fluistert wong ze toe.
maar de koeien keren hem de kont toe
en kuieren kopschuddend weg.
wong blijft helemaal alleen achter
en valt om van vermoeidheid.
hij gaat eerst maar eens een dutje doen.
dat is altijd goed om je te herstellen
van somberheid en zwartkijkerij.