index
index
ivyrose
vorige: de avond waarop de
kronikeur het liet afweten
vrijheid en
respect
al die aanmatigende
reacties!
wong besluit tot een confrontatie
met zijn lezers en andere geïnteresseerden.
vanavond
organiseert hij een debat over
vrijheid van meningsuiting en respect:
"maar niet woest discussiëren hoor,"
staat er te lezen op de aanplakbiljetten
die overal rondhangen aan antieke lantarenpalen:
"want we hebben allemaal respect voor elkaar,
we accepteren elkaar allemaal van top tot teen,
dus houd het wel filosofisch, verketter elkaar niet
maar Luister Met Interesse en een Open Mind
naar wat De Ander te zeggen heeft."
-wie weet houdt het ze een beetje in toom-
mompelt hij in zichzelf, -maar zoiets kan
eigenlijk niet als je het over
vrijheid van meningsuiting hebt.
benieuwd of ze dat ontdekken...-
als hij aankomt op het veld waarop
het vrijheidsfilosofisch gebeuren gaat plaatsgrijpen
en alvast plaids neerlegt, met plastik achterzijde,
rond het reeds knapperend kampvuur,
krijgt hij een bericht van iemand...
ja van wiemand?
het is een geheel in rood gestoken figuur
van wie alleen de oren zichtbaar zijn.
die legt een brief voor hem op de grond
en ijlt henen zonder boe of bah.
wong roept nog iets van hola wacht even
maar de oren zijn nog O.I.-doof ook.
wat huiverig pakt de fotofilosoof de envelop
en leest de inhoud:
"alleen als niemand je kent ben je vrij".
een merkwaardig en treurig bericht...
zijn inleiding over wat-was-het-ook-al-weer
zinkt hem als het ware in de schoenen:
-waar moet dat heen met de wereld?
de toenemende individualisering in de westerse wereld....
stop wong, stop wong stop..- zegt hij hardop.
hij gehoorzaamt zichzelf en eindelijk
heeft hij zijn moed weer bijeen geraapt
en hij gooit hij flink wat stokken
-liefdevol bijeengesprokkeld door wiese walla-
op het vuur, als er iemand in marstempo langsloopt
met in iedere hand zo een soort stok
dat "pole" genoemd wordt, en die roept
"haha, vrijheid van meningsuiting,
zeker hier in Jolkapelle...
laat me niet lachten...
neenee daarvoor moet je zijn
in een zeer grondig geïsoleerd hutje op de hei!"
ook dit figuur laat zich niet
door de verbijsterde wong staande houden
want die kan het tempo niet bijhouden
en ook dit type reageert niet op zijn uitnodiging
om neer te zitten en vrijuit te spreken.
hij realiseert zich dat hij ook aan deze verschijning
niet kan zien wat voor vlees er in de kuip zit.
is het een man een vrouw of een watdanook?
het is een gestalte vol zonnebrillen,
ijsmutsen, bepakking, kleding, stevige schoenen,
waar geen goed garen mee te spinnen lijkt.
en ook hier wordt wong bevangen
door huivering en zelfs medelijden
vanwege zijn eigen angst en zijn weifelend hart.
-alle goede dingen in drieën-
denkt hij uit het veld geslagen
-wat krijgen we nu nog?
het spreekwoord zegt dat de spijker
die het verst uitsteekt het hardst geslagen wordt.
dat weet ik wel, maar leuk is anders.-
instinctmatig duikt hij wat ineen en gaat
wat zitten te sleutelen aan zijn inleiding.
vooral aan het deel over respect.
hier zie je toch maar weer dat respect
en tolerantie veel van een mens vergen.
ze zijn niet natuurlijk in een levend wezen aanwezig,
ze moeten worden aangeleerd om
niet de hele tijd te hoeven vechten.
om te overleven kun je vechten, vluchten
of respect betuigen (tolerant lijken).
iedereen weet dat respect
niet echt bestaat maar het is nodig
om niet voortdurend op de loer te hoeven te liggen
met het geweer in de aanslag.
en daarom gelooft iedereen erin
en mag daar niet aan getornd worden...
maar waar blijft dan de vrijheid....?
al piekerend is hij even de omgeving vergeten.
hij schrikt op als hij geroezemoes hoort.
om hem heen raken de plaids langzaamaan bezet,
er komen bezoekers, vele met stoeltjes
en broodtrommeltjes en picknickmanden,
zich aan hem voorstellen.
sommige schudden hem de hand, knikken, of buigen.
de naburige gemeenten zijn rijkelijk vertegenwoordigd,
maar slechts enkele dorpsgenoten
hebben zich verwaardigd op zijn toch zo
ruim en aanmoedigend gestelde uitnodiging in te gaan.
onder hen bevinden zich gelukkig wel
laila en ook de poeet, die hij nog nooit
persoonlijk gesproken heeft en
van wie hij veel verwacht, veel geestverwantschap.
dat doet hem goed.
hij springt energiek op en
hij huppelt, of hinkt, dat is niet goed waar te nemen,
beweegt zich, hoe dan ook, naar het podium.