index
index
ivyrose
vervolg index jolkapelle
vorige: historisch perspectief
reacties historisch perspectief
ach kronikeurtje,
kronikeur
mijn bloed houdt maar niet op
-samen met mijn vloed aan tranen-
te vloeien, te stromen, te kolken,
te kruipen waar het niet gaan kan
wordt u gesponsord
door
de Stichting Ouders van Crèchekinderen?
voor de frêle freule:
laat desnoods over je lopen
maar niet heen en weer!
voor Wanny heb ik een prachtig, maar wel droevig
gedicht van Neeltje Maria Min gevonden.
mijn
moeder is mijn naam vergeten
mijn kind weet
nog niet hoe ik heet
hoe moet ik mij geborgen weten?
noem mij, bevestig mijn bestaan,
laat mijn naam zijn als een keten.
noem mij, noem mij, spreek mij aan,
o, noem mij bij mijn diepste naam.
voor wie ik liefheb,
wil ik heten.
Ik hoop dat
wanny de liefde die ik voor haar voel begrijpt.
Ik ken haar naam en houd van haar!
dat de gebeurtenissen in
jolkapelle nauwlettend gevolgd worden
door de kralers is sinds
de komst van de vreemdelinges geen nieuws meer.
dat ze ook reageren op wat ze te horen
en lezen krijgen, is een teken van verwantschap.
ieder wezen is lid van een familie
en heeft te maken met familiecalamiteiten
en/of gebrek daaraan.
hier komt allereerst aan het woord
nog een teleurgesteld mens: tony morgenstond:
ik sta verstomd
ik lees dit alles met rode oortjes.
je kinderen gaan weg
gaan hun eigen weg
ze komen naar je toe
als ze je nodig hebben
en alleen dan.
de ouderliefde komt vanouds
slechts van één kant,
zoals het woord al zegt.
geven zonder te vragen.
en inderdaad wat ik te geven heb
dat nemen ze maar wat graag aan.
daarvoor, daarom alleen
nodigen ze me uit
en voor de rest
kan ik doodvallen net als iedereen.
dat weet ik, dat weet je toch,
stelletje naïevelingen!
een heel ander bericht komt van
zijn vriend
johan de kruisvaarder:
haha natuurlijk, natuurlijk
maar wat zou dat allemaal?
ik ga gewoon door.
kan me niet schelen.
ik bel ze rustig honderd maal
ik vraag steeds of ik langs kan komen,
om mijn kleinkinderen te zien,
of ze mij willen komen opzoeken
en meestal zeggen ze:
"nee, het komt niet gelegen,
we hebben geen tijd."
maar ik ga gewoon!
het zijn mijn eigen kinderen,
mijn kleinkinderen
het is mijn recht
me met ze te bemoeien.
ik laat me niet weghouden,
niet wegkijken,
ze kunnen mij niet wegsturen.
ik ben vader en ik bepaal zelf
wanneer ik kom en ga.
wat krijgen we nou!
kop op grootjes
hou ze eronder!!!
en tenslotte een zeer, zeer oude
bekende, die schrijft:
Hebt elkaar lief,
maar maakt van de liefde geen band:
laat ze veeleer zijn een golvende zee
tussen de kusten van uw zielen.
Vult elkanders bekers,
maar drinkt niet uit dezelfde beker.
Geeft elkander van uw brood,
maar eet niet van hetzelfde stuk.
Zingt en danst tezamen en weest blij,
maar zijt ieder van u alleen,
zoals de snaren van een luit op zichzelf zijn,
al doortrilt hen dezelfde muziek.
Geeft uw harten,
maar geef ze niet aan elkander in bewaring.
Want alleen de hand des Levens kan uw harten bevatten.
En staat tezamen, maar niet te dicht bijeen:
want de zuilen van de tempel staan ieder op zichzelf,
en de eik en de cipres
groeien niet in elkanders schaduw.
Kahlil Gibran
volgende:
wat
bezielt de frêle freule