de dame in de bongerd is stomverbaasd
als ze die hele opsomming van gevaren
waaraan ze haar geliefde kleinkind blootstelt
te horen krijgt van haar bloedeigen kind.
heeft ze dat dan niet groot gekregen,
begeleid, beschermd, verzorgd, behoed
tot het zo mooi en groot en
nog steeds ongeschonden was
dat schoonkind het uitzocht
als ideale partner voor het maken een nageslacht?
...en zou ze dan nu opeens....
ze blijft heel, heel stil zitten,
weer- en sprakeloos.
ze trekt zich dan terug
met achterwaartse bewegingen
heel diep weg in de bongerd.
al haar levensdrift, al haar streven
naar het goede, naar verbetering van de wereld,
haar opkomen voor wat weerloos is,
voor wie hulp behoeven...ze voelt zich totaal overbodig
en vooral heel, heel belachelijk.
dagen later:
vanuit de diepste diepte kijkt ze om zich heen.
er is niets er is niemand.
het is helaas niet stil:
overal geraas van snelwegen
vliegtuigen treinen industrie
elektrische apparaten brommers
schreeuwende pubers borende buren en
moord en doodslag in de lentepolder.
waar oh waar vindt ze rust?
spiritualiteit is prachtig
maar hier is alleen maar duisternis.
in haar is alles koud en lam en dood.
dan hoort ze plots de koekoek.
het is laat in de middag,
dagen na het confronterende gesprek met haar kind.
ze is als gewoonlijk gans alleen.
de appelbomen bloeien
de koekoek legt een ei
in andermans nest en die...
die zal niet langskomen om te verordenen
hoe het jong behandeld dient te worden.
die heeft vertrouwen,
het volste vertrouwen in zijn kind
en in de uitgezochte waardouder.
zijn ongestoorde dieren gek?
alleen de mens moet het zien vol te houden
in een maatschappij waarin de rollen worden omgedraaid,
waar de natuur met de voeten wordt getreden,
waar werken en geld zijn verheven
tot hoogste levensdoelen.
ze belooft haar kind met een glimlach
-die haar ogen niet bereikt-
dat ze zich aan de regels zal houden
en ze belooft zichzelf
dat ze zal leren jokken....
jokken en zwijgen.
ze huilt zich in slaap.