Zeer geachte Paulus,
uw inzending over de liefde
deed mij weer eens
naar mijn oude statenbijbel grijpen,
alwaar ik nog wat verder bladerde
in uw fameuze brieven aan de Korintiërs.
u schrijft daar o.a.:
"het is goed voor een mens
niet aan een vrouw verbonden te zijn
maar met het oog op
gevallen van hoererij moet ieder
zijn eigen vrouw hebben
en iedere vrouw haar eigen man."
u hebt zelf, voor zover bekend,
geen eigen vrouw.

toch beweert u al deze dingen over de liefde
met grote stelligheid.
u hebt het dus kennelijk niet
over de liefde tussen man en vrouw
als u er zo buitengewoon schoon
en streng over spreekt.
over welke dan?

u richt zich in uw brieven
liefdevol tot de stads- of streekbewoners.
u bent er dus, lijkt me, zo eentje
die van de hele wereld houdt
maar moeite heeft met intieme contacten.
intiem contact is dus uws inziens niet nodig
om toch te kunnen liefhebben.
wat verstaan we dan onder liefhebben
en hoe praktiseren we dat?
is liefde voor mensen die ver weg wonen,
voor onbekende volkeren,
niet minder dan die voor een gezinslid?
maar hoe zit het dan met
het gevoel van vervulling, met geluk?

kunt u mij hierover een epistel zenden?
bij voorbaat dank,
uw innig liefhebbende
vragensteller.

volgende: schallend koper