index
index jolkapelle
vervolg index jolkapelle
vingeroefeningen
verhalen en
beschouwingen zomaar
vorige: de
toestelhouders
fotografen op terras
de toerstellenhouders staan onder de grote
stationslamp:
wong en wit, de mannen, met toeters,
de 8 vrouwen met compacte digitale camera's.
"vrijheid, blijheid!" zegt britty
"we wachten niet langer. we gaan!
ik ben trots op jullie allemaal
en op dat ik dit heb kunnen organiseren.
ik heb alleen lagere school, moest meteen werken,
en daar hebben ze me niet geleerd
dat je fotograferen met een f schrijft,
want in mijn tijd fotografeerden
alleen fotografen, maar vandaag de dag
zijn wij allemaal fotografen en daar heb je
in deze digitale tijd geen universiteit voor nodig,
zelfs mijn neefje van 6 kan de was doen.
er op los dus en welkom!"
opeens komt een dame in rood aangeschoven,
ze beweegt alsof ze met haar ogen foto's maakt
en zich nu behoedzaam voegt
tussen haar objecten.
"aha, daar is de tedere!" glimlacht britty:
"en juist op tijd voor een groepsfoto!"
er is veel te zien in de oude stad
en iedere toestelhouder schiet zijn eigen visie.
er wordt veel gewacht en geteld of iedereen er is
en gekeken wat een ander doet, en nadien,
op het tweede terras, na uren van gedane observatie,
en nu ook wat spraakzamer, meer uitensbereid,
wordt nader kennis gemaakt.
de toeters zijn nog afwachtend
en met hun toestellen bezig.
britty kijkt tevreden in het rond.
ze heeft het vermogen om iedereen
op wie ze haar blik laat rusten
het gevoel te geven dat juist diegene
haar zielsverwant en vertrouweling is,
een gave overigens, die je niet
op de lagere school kunt verwerven.
de tedere gaat er echt voor zitten.
ze vindt het mooi geweest en nu is het haar moment!
nu kan zij zich profileren.
"ik ben de tedere," zegt ze nadat ze
een aanmoedigende blik van britty heeft ontvangen
"en ik schrijf gedichtsels en ook
ben ik iemand die mensen snel doorziet.
britty is ook duidelijk mediamiek begaafd
en zoiets voel je onmiddellijk bij elkaar.
ik kan nu al heel veel zeggen
over ieder die hier aanwezig is,
en van degenen die net afgehaakt hebben
voorvoelde ik dat reeds op het station
toen ik even de tijd nam om jullie
allemaal in me op te nemen, alvorens
ik mij bekend maakte en in de kring trad."
"wat schrijf je voor een gedichten?" vraagt wanny.
"gedichtsels schrijf ik, van alles over alles
en de laatste tijd haiku's, die moeten
heel kort en strikt zijn: 17 lettergrepen
en 3 regels en ze moeten constateren,
beschrijven, ze moeten loepzuiver zijn,
er mag geen emotie inzitten want
die leidt af van de zuiverheid van de waarneming."
"ik mis er altijd heel erg ritme in"
peinst wanny.
"jaja geen ritme, ook dat leidt af, ach
wat is het toch heerlijk hier zo
bijeen te zijn en ik geniet hier op geheel eigen wijze
van de warme sfeer op deze druilerige dag,
die niet tranerig wordt door de open sfeer
die er heerst en door de prachtmensen
die ik hier mag ontmoeten."
daar is iedereen wel even stil van.
-ze ziet er wat rommelig uit
en wat mollig en bekleed met doeken
en ze heeft kammen in heur haar
die het niet in bedwang kunnen houden.
haar figuur is even voluptueus als haar taal
en wat moet ik ervan denken
dat ze zich tracht in te snoeren met haiku's.-
vraagt wanny zich stilletjes af.