wanny heeft medelijden met al wat leeft
en met dieren meer dan met planten of mensen.
ze kan zich zo inleven in een dier
dat ze haast nergens aan durft te denken
in dat verband, geen films durft te bekijken,
in het voorjaar niet de polder ingaat
en toch nog vaak tijdens een eenvoudige wandeling
van streek raakt van wat zich voordoet:
een paard en wagen,
een visser in een bootje met veel tuig
een hond aan de lijn
een varkenstransport, een overreden kikvors,
iemand die vergif spuit op gras,
een reiger langs de waterkant,
markeringen voor muskusrattenvallen,
een magere kat, een dode mol,
een verdwaalde kip,
druk af en aanvliegende vogelmoeders,
een stelletje kraaien dat alleen maar
moet zien te leven van hondendrollen,
een zwerm muggen die niets
te eten lijkt te hebben
een geit die gemolken wordt
een loeiende koe
er is zoveel zieligs te zien dat ze eigenlijk
beter de straat niet op kan gaan.
ze vraagt zich ook vaak af
hoe het mogelijk is dat kinderen
al jong zo wreed zijn dat ze echt
moeten worden opgevoed in dierenliefde.
ze vermoedt dat gebrek aan empathie
heel veel onachtzame wreedheid ten gevolge heeft
maar erger nog:
ze is er zeker van
dat je voor bewuste wreedheid
juist over veel inlevingsvermogen
moet beschikken.
de wereld is een hel en dat is weer
een overbekend gegeven
dat we proberen te negeren.
omdat ze ondanks alles gelooft in opvoeding
heeft ze de volgende gedichten geschreven
om wat oog voor andermans leed
op te wekken bij lezers en lezertjes.
ze noemt het zelf helemaal geen
"vegetarische gedichten" maar knutsels.
de term is van Ivyrose die haar glimlachend volgt.
die gaat ze nu opzoeken en
binnenkort kunt u ze hier lezen!

volgende: I don't eat animals