index
index ivyrose
vorige: dies meer in jolkapelle
de fotofilosoof
en op een dag is hij er zomaar: de fotofilosoof.
hij is van niemand een neef, nicht of broer en
op het bordje dat opeens prijkt
aan de gevel van een nogal achteraf gelegen huis
staat het gewoon:
Wong.
Fotofilosoof

de jolkapellers komen er pas achter
als ze hem zien langs schuifelen
met een hark over zijn schouders
want hij blijkt een enthousiaste tuinier.
hij kent het woord van de oude filosofen,
dat volgens hem luidt:
"filosoferen is prachtig maar de tuin moet geschoffeld."
hij heeft altijd zijn fotoapparatuur bij zich.
die hangt in een grote tas over zijn hark,
en als hij een interessant object ontmoet,
haalt hij zijn spullen te voorschijn en
dan volgt het langdurig instellen en rondkijken
om te zien welke invalshoek de beste is
en of het licht wel de juiste schaduwen
op de gewenste plekken geeft.
hij knipt, pakt weer in en vervolgt zijn weg.
een opmerkelijke aanwinst dus, alleen al qua gestalte.
en dan heb je nog de gesprekken
die hij aanknoopt met wie hem maar voor de voeten wil komen.
meestal zegt hij zo maar wat en daarna
gaat hij breedvoerig in op het antwoord
dat hij uitgelokt heeft.
zo kwam hij eens te struikelen en hij werd
overeind geholpen door de dame in de bongerd.
ze zei niets maar keek hem bezorgd aan.
hij mompelde meteen:
"mijn god, mijn god,"
terwijl hij over zijn snel zwellende knie wreef:
"wat heb ik in mijn vorige leven misdaan
dat mij dit moet overkomen?"
de dame voelde zich meteen aangesproken op haar uiterlijk
maar daar had hij een andere vraag over,
en zo kwamen ze van het een op het ander
in plaats van ieder huns weegs te gaan en
de tuin te schoffelen of
propagandamateriaal te verspreiden.
toen de kronikeur al sliep waren ze nog steeds bezig,
onder het genot van een belgisch biertje, dat wel,
over de volgende stelling:
"het verleden is geweest,
de toekomst moet nog komen.
de huidige omstandigheden veranderen niet meer".
bij hen aangeschoven waren inmiddels
wanny, tolma en laila van somberen,
de in paniek overgekomen geheime vriendin
van de poeet. ze had uit het nieuws
in "ons Kraaltje" begrepen dat tomboy en Tante
in een hachelijke situatie terechtgekomen waren
in een of ander naburig gat, en ze wist meteen
waar en wat er aan de hand was en haastte zich
naar haar geliefde, die haar niet bepaald
met open armen ontving,
-maar daarover later, ooit...-
we moeten dus raden waar het allemaal over ging.
de kronikeur mag op zulke momenten zijn post niet verlaten.
dat heb je met lieden die twee meesters dienen.
het zou beter zijn als hij zich gewoon
alleen met de goeroekraal bemoeide en dan zou
jolkapelle een eigen geschiedschrijver kunnen aanstellen.
dat vonden "de meeste stemmen" enkele dagen later.
als dank voor bewezen diensten mag hij
zijn tweede woning in jolkapelle blijven houden
en aan het dorpsleven deelnemen.
zijn verweer dat de komst van laila
te belangrijk was voor het nieuws in "ons kraaltje"
om dat niet onverwijld door te seinen,
waarvoor hij dus naar huis moest,
viel totaal verkeerd.
in jolkapelle gelden andere prioriteiten.
omdat zij alles weet en iedereen kent
is, ondanks haar gevorderde leeftijd,
Wiese Walla aangesteld tot zijn opvolger.
zij hoeft niet eens overal bij te zijn
om toch overal het fijne van te weten.
en dat is geweldig handig.
haar verfrissende en eerlijke kijk op zwevers en
kletskousen, filosofische onkul, haar mensenkennis
en zuiverheid en haar volstrekte loyaliteit aan
al wat des jolkapels en des vaderlands is,
zullen nog menigeen parten gaan spelen.
een merkwaardige keus maar spannend!
de fotofilosoof heeft inmiddels een rubriek
in "het Jolkapellertje" en daar komt ook
van alles aan de orde binnenkort.
maar eerst:

de agenda van de fotofilosoof