het was winter en rond 17 uur
toen de dame zich haastte
om nog op tijd bij de handel in oude metalen te zijn
om de opgespaarde zilverpapiertjes in te leveren
van de bonbons waarop ze zich wel eens trakteerde
en van op straat geworpen
en door haar opgeraapte chocoladerepenwikkels.
er stond wind en die was te sterk
voor haar tengere gestalte.
ze vroeg zich af waarom alleen zij
altijd zo haar best deed en anderen
altijd maar onverschillig raak leefden
en gewoonweg meewerkten
aan de ondergang van de wereld.
was ze dan echt de enige die deugde?
ze zette haar fiets op slot
en besloot verder te lopen.
dat harde getrap
was niet goed voor de kettingkast
en als je niet reed
sleten de banden ook niet.
juist was ze het tweede slot aan het vastzetten
-want: vertrouw iedereen
maar zet wel je fiets goed op slot!-
toen ze opeens een jongeman voor zich zag staan
die vervaarlijk met een mes naar haar wees.
"kom op met je poen" schreeuwde hij.
even ging het door haar heen dat dat fout was.
hij hoorde toch te zeggen "je geld of je leven"?
maar hij was al bezig
de banden van haar roze rugzakje
door te snijden en toen
pakte hij haar zelfgemaakte beursje
en ritste het heel wild open,
-beetje ongemakkelijk met dat mes-
zodat ze nog bijna aanbood
het even voor hem vast te houden.
hij vond 3 euro en een strippenkaart.
die stak hij alvast in zijn zak.
ze stond er even verlamd bij te kijken
en allemaal dingen te denken
die ze niet gedacht zou hebben
dat ze zou denken als ze overvallen werd.
hij riep "dat kan niet
zo weinig heb je niet bij je.
ik zal eens in je jas kijken."
en hij begon haar zakken te doorzoeken
met zijn linkerhand
terwijl hij haar met zijn rechter
met het mes bedreigde.
omdat het niet handig ging zo
wisselde hij van hand.
toen begon ze opeens te praten:
"hela wat doe je toch?
waar ben je nou allemaal mee bezig"
dat is toch niet normaal
waar je nou aan het doen bent?
dat is toch helemaal asociaal!
zo ga je toch niet met andere mensen om?
dat kan toch niet?
wat is er met je aan de hand?
mankeer je iets?
mankeert je wat?
kan ik je ergens mee helpen?
want dit gaat zo toch niet goed met je!"
de jongeman keek haar verbijsterd aan.
"sorry" zei hij "het spijt me".
dan drukte hij heel zacht
een kus op haar
door macrobiotische diëten uitgedroogde wangen
en ging ervandoor.
de dame bleef met medelijdend hart achter
en vond het jammer
dat ze de zilverpapiertjes
niet had kunnen afstaan.
daar had hij wel 4 euro voor kunnen krijgen
in de oude metalenhandel.
ze liep op de terugweg
langs de kralenwinkel
en staarde verlangend naar een paar oorbellen
met broche erbij in zeer lichte tinten.

volgende: geloofsbrieven