index
index
ivyrose
vervolg index jolkapelle
vorige: wat bezielt de freule?
avondje tomboy
en zo komt er dan een avond
met een van de beide vreemdelinges
die jolkapelle aandeden
en wel met degene die niet is zoekgeraakt.
de kaarten zijn al uitverkocht
binnen enkele uren.
niemand wil missen wat er wellicht
over de toekomst van het dorp
te berde gebracht gaat worden, ook al
is de avond aangekondigd als
" de aanpak van wolkenpartijen".
nieuwsgierigheid is vanouds een sterke drijfveer.
desalniettemin verheugt het tomboy
dat ze zo een groot gehoor zal krijgen.
de ochtend waarop ze naar jolkapelle fietst
staat er een straffe zuidwester
met warme, onregelmatige windstoten.
ze komt helemaal heerlijk doorwaaid aan
en ziet direct dat het dringen
met kammen voor de spiegel
velen in de juiste stemming brengt voor
"een avondje ergernis,
het ergste wat er is", zoals ze dat
in zichzelf grinnikend noemt.
kortom ze voelt de stemming perfect aan
en jaagt die nog wat op door te laat
en tergend traag het podium te bestijgen,
hetgeen wie haar kennen
-Dies Meer, want die is uiteraard
o.a. beroepshalve van de partij,
evenals de kronikeur-
een ongelovige glimlach ontlokt,
een trotse ook.
ze kijkt als ze eenmaal staat
met koele blik de zaal in, en
als de ongedurigheid heel stevig
is aangezwollen, begint ze
heel, heel zacht te spreken,
zo zacht dat overal uit de zaal
"harder, harder" opklinkt.
dan glimlacht ze en dempt haar stem
nog iets, tot onverstaanbaar gemompel.
en ze brabbelt ook werkelijk zomaar
wat woordjes en flarden. en dan opeens
is luid en overduidelijk de zinsnee
"cursus oren sluiten" te horen.
waar gaat dit over?
vragen de toeschouwers elkaar
en iemand roept "haha
mens erger je niet, haha
ja zo weten wij er ook wel een paar!"
tomboy probeert te zien
wie daar zo cynisch reageert, zo agressief
en totaal niet zo speels als ze hoopte,
maar ze kan niet zien dat het
nota bene de poeet is, die het teveel werd.
hij is er zelf van geschrokken
want hij is graag iemand
die zich alles kan permitteren
maar zich cynisme verbiedt.
hij is helemaal niet iemand die
om de drie woorden "Respect, man!" roept
maar hij is wel de mening toegedaan
dat sarcasme en cynisme horen bij de machteloze,
de toeschouwer in het leven.
en ook al is hij zelf een toeschouwer,
hij wenst niet als zodanig en ook nog als wanhopig
gekenschetst te worden:
"dan liever in de pan gehakt!"
pleegt hij zichzelf af te schrikken...
en dan gebeurt het: enkele stemmen
zetten in en weldra klinkt er
door de hele zaal van alle kanten
een lied, uit volle borst voorgezongen
door verspreid voorkomende "de kraaiende kukels"
en het refrein door de hele zaal meegebruld.
tomboy verstaat niet alles,
vindt het wel erg vals klinken,
hoort wel dat het gaat over een zekere Mary
die "de schrik der zee" genoemd werd
en ze voelt ook dat het een ode is
aan de verdronken bloeddorstige dame.
ze heeft er geen benul van
wat dit met haar te maken
zou kunnen hebben maareh...
je moet nooit ingaan tegen de stem des volks
hoe wanklinkend en onterecht ook,
dus ze zingt mee alsof het hele gebeuren
bij haar optreden is ingecalculeerd....
en wie weet is dat ook zo!
ze komt die avond niet meer aan het woord
voordat iedereen op het terras
van "het zinkend schip" is neergestreken
en haar gevraagd wordt
hoe het zit met die cursus,
wat je voor trucs kunt bedenken
om je oren te sluiten, nou daar
is iedereen benieuwd naar.
als ze dat de jolkapellers
zou kunnen leren, ach dan is ze
toch niet voor niets helemaal
uit jolkapelle komen aanwaaien,
wordt er brutaal geopperd.
tomboy zwijgt en nipt, en nipt...