index
vorige: vallende muren
de duigen
nu ik het weet, mijn lief,
nu ik het weet,
nu je me toevertrouwde:
je muren
zijn niet opgetrokken
van schokvrij beton of graniet,
nu ik dat weet, mijn iew,
nu ze van hout zijn, lief:
een houten ton van duigen:
nu kan ik gaatjes boren
gaatjes voor jou
zodat je kunt zien
waar ik sta.
ik kan niet binnen kijken
want je zit verscholen
in de donkere ton:
maar zie mij lopen
door de kijkgaatjes,
tussen de kieren door
van de duigen, mijn jan huigen:
zie mij me uitstrekken
zie mij reiken naar je.
ik zie jou niet.
ik weet waar je bent.
ik groet je
maar
ik raak je ton niet aan.
hij lijkt je tweede huid.
ik groet je vanaf je omheining
en druk een kus op je bel,
zachter dan je horen kunt.
maar in mijn zakken. lief
houden mijn handen
een doosje lucifers.