"eindelijk zekerheid", steunt zuster Augustina Thereza.
ze koppelt haar woudhoorn af en valt neer in het natte gras
in de voortuin, met argusogen gadegeslagen door
de boze buuf die achter de geraniums aan het bijkomen is
van allerlei beslommeringen, waarbij ze haar hond verloor.
ze weet dat niet meer en roept steeds
"idem dito, verdomme waar zit je, rotbeest."
Gust maakt een koprol van plezier.
en ja dat is leuk, dat ze nu van buiten af
alle commentaar van de wereld mag hebben
op de gang van zaken in de kraal.
iets wat van binnenuit moeilijk was geweest.
ze heeft wel een groet en zelf-introductie gezonden
naar de andere buitenwachten,
die al waren ingelicht. ze nodigde ze meteen uit
om te komen kennis maken,
maar iedereen had een smoesje.
alleen priorin Clara wilde op grond van hun gezamenlijke bruidegom
wel komen kennismaken, want ook al is zij Claris
en houdt ze ook veel van Franciscus
ze heeft dikwijls gehoord van de augustinessen en vindt het interessant
er eentje te ontmoeten die bovendien
in een echte mensenwijk blijkt te wonen
met buren en honden en dronkaards. heel spannend.
ze hoopt van harte dat er veel buurtgenoten op de been zijn
en heeft zelfs laten doorsiepelen dat ze eventueel
ook bereid is te komen op een buurtspeeldag.
dat gaat zeer binnenkort gebeuren. wel moet Clara
er rekening mee houden dat ze geacht wordt
een bijdrage te leveren in de vorm van de een of andere act.
ze belooft dat ze een preek zal houden
voor de honden, gekooide vogels
en goudvissen-in-ronde-kommen.
Gust houdt haar hart vast en van de zenuwen
doet ze de twee weken die het nog duurt
geen oog dicht en ziet de vreselijkste taferelen.
tot met pek besmeurd de wijk uitgejaagd worden toe.
ze zet echter door en bidt dat alles zo mag gaan
zoals het gaat. een vrome wens
die zeker vervuld zal worden.
de andere buitenwachten krijgen een verslag
-al dan niet tegen wil en dank- want Augustina T.
houdt vol dat saamhorigheid moet.
in ieder geval waait er wel degelijk
een frisse wind in de buitenwacht.

volgende: de Nieuwe Orde