de eerste reactie was, zoals te
verwachten van zuster Gust zelf.
ze had een afschrift ontvangen ontvangen
van de brief met de vragen van tomboy en ze schrijft:
geachte tomboy,
ik ben niet alleen gekomen om te onderwijzen
maar ik heb me ook gemeld als leerling
omdat ik jullie wijsheid hoog inschat en ook wel begrijp
hoe jullie door jullie levens in afzondering
en ongestoorde contemplatie tot een oordeel kunnen komen
waar ik niet van terugheb en waar ik ook
veel steun aan zou kunnen ontlenen.
het zit namelijk zo dat ik me bevind
in een onmogelijke situatie, namelijk deze:
mijn buuf maakt enorm veel herrie
en haar hond heet niet voor niets Idem Dito.
ik kan me helemaal niet concentreren en vlucht
steeds maar weer de bossen in.
op een van mijn noodgedwongen zwerftochten
ben ik eens een water overgezwommen
en heb ik een tijdlang een hut opgezet
en uw kandidaat-prediscipelen bespied.
misschien vindt u dat niet netjes maar dat zijn zij ook niet.
niet dat dat me vrij pleit maar ik vatte
er wel hoop door.
ik heb de "koffermoord" van nabij meegemaakt
en ik kan u wel zeggen dat ik de straf
die erop volgde uitzinnig streng vond.
buiten alle proporties zelfs, terwijl er toch
de verloren koffer door werd gevonden.
ik begrijp echter dat mijn oordeel
piepjong is ten opzichte van uw ervaring
met oude criminelen.
daarom heb ik er destijds
ook geen ruchtbaarheid aan gegeven.
ik herinner u hieraan omdat u ook wel weet
dat u, ook al is dit uw kraal,
uw grondgebied, niet gerechtigd bent
om zelf voor rechter te spelen en zelfs
een doodvonnis uit te spreken en voltrekken.
ik zal er over blijven zwijgen als het graf
van de ongelukkige, -dat,
ook al ligt het buiten de kraalmuren,
nog intensief bezocht wordt bij nacht en ontij,-
wanneer mij adequate hulp wordt geboden bij
het bestrijden van het burengerucht dat mij teistert.
ik heb zelf de beschikking over een mand
vol pistolets en ik ken blaffers genoeg,
ook ben ik in het bezit van een woudhoorn,
die u misschien wel eens hebt horen schallen,
maar deze kwestie dient op andere,
en minder opvallende wijze,
de wereld uitgeholpen te worden.
mijn voorstel is dat ik met Idem Dito
in het Helpershuis mijn intrek neem
en dan garandeer ik u dat de buuf
vanzelf overkomt, waarna we,
onder gedeelde verantwoordelijkheid,
haar definitief de mond snoeren.
en Idem Dito
kan met de kraalhondjes "Schiet Op" en "Kom Nou"
een nieuw en hoopvol bestaan opbouwen, want een dier
kan men zoiets niet aanrekenen, nietwaar?
in de stellige overtuiging dat u
mij goed begrepen hebt,
stel ik voor overmorgen naar het helpershuis
te komen.
in afwachting van uw expresbrief,
uw immer bewonderende Zuster.