index:
index vervolg
vorige: dies meer in jolkapelle
tomboy likt haar wonden
terwijl dies meer
zich voorlopig vestigt
in Jolkapelle aan de sloot
en net een heerlijke avond achter de rug heeft
met speciaal voor de gelegenheid
gedood gedierte en aardige dames,
-zelfs
zit te zinnen op allerlei Belangrijke Zaken
die een lang verblijf in jolkapelle
noodzakelijk zouden kunnen maken-,
loopt tomboy wat verloren
rond te dolen in het huis van Tante.
ze haalt herinneringen op en beraadt zich
over of ze het al dan niet moet laten leeghalen.
ze aarzelt en zoekt enkele vertrouwden op,
goeroes van het eerste uur,
om hun visie te vragen
op de plotse verdwijning van Tante.
"was die wel zo plots?
waren er totaal geen aanwijzingen voor
de goede verstaander?"
vraagt de één wat verwijtend.
"ze kon niet tegen gezag!"
insinueert een ander, ook al licht beschuldigend.
"ze wilde alles voor je doen maar
ze moest er wel voor bewonderd worden en bedankt".
-wie niet?- denkt tomboy.
"ze liep te veel op haar tenen"
"ze begreep niets en niemand
want ze kon niet naar buiten kijken"
"eens een non altijd een non,
ze verlangde naar rust, stilte
en misschien ook gewoon naar gezag
en dat ze geen initiatieven hoefde te nemen".
"ze wou niets liever dan huisjeboompjebeestje
en dat kwam niet want er was geen mannetje"
"die ongedurigheid van haar,
dat altijd nieuw en anders willen"
"ze zocht alleen maar erkenning".
hier wordt tomboy ook niet wijzer van.
-erkenning...-mompelt ze:
-wat is nou erkenning?
wat moet er dan wel erkend worden?
hoe kun je die zoeken?
het is ook altijd en eeuwig het oude liedje...-
zucht tomboy: altijd moeten ze
beloond worden omdat ze bestaan,
altijd die hunkering naar, nou bijna eis van
dankbaarheid, een compliment.
mensen blijven kleine kinderen, honden:
alles doen ze voor een aai.
en dan van streek raken als die niet komt,
gaan bijten zeg maar...janken, weglopen.
ze neemt zich voor om een maand lang
ieder die ze ontmoet minstens één
compliment te geven, iets bewonderends toe te voegen,
iets aanmoedigends?....nee dat niet natuurlijk:
dat is te autoritair...oh vreselijk,
wat een stomme wereld.
tomboy houdt daar duidelijk niet van
tomboy is kwaad.
laat ze dat nou maar toegeven.
ze heeft Tante naar de Kraal gehaald
en haar willen vormen, naar haar hand zetten
en Tante heeft daar gebruik van gemaakt
zolang ze dat nodig had. en daarna is ze...
nou, ja, zeg het maar gewoon:
ze is domweg ontsnapt!
ze is niet verloren, vermist, geroofd,
in rook opgegaan, een slachtoffer,
nee ze is eenvoudigweg,
zonder iets te zeggen: ontsnapt.
ontsnapt aan tomboy haar bemoedering,
haar wijze lessen, haar alles beter weten.
Tante wil Zelf alles het beste weten.
Tante wil helpen en troosten en vrijwilligen:
dat zijn allemaal dingen, die iemand doet
die alles het beste zou willen weten.
de vogel is gevlogen.
die is op weg naar verre kusten.
misschien wordt ze onderweg neergeknald,
misschien bereikt ze een oase,
misschien komt ze ooit terug
als buitenlandexpert, uit heimwee
of om zich te nestelen.
-maar zoeken? nee:
we zoeken noch wachten-
hoort tomboy zichzelf fluisteren.
dan glimlacht ze hoofdschuddend
en stapt Vita Nova binnen
om het eerste artikel van dies meer te lezen.
hij is afgereisd naar jolkapelle
om die arme dorpelingen daar
nog meer vrees aan te jagen.
zij zelf voelt zich beslist niet
"de langverwachte", de geprofeteerde.
daar werkt ze niet aan mee.
overigens wel een dorp om nogmaals te bezoeken
of om betrekkingen mee aan te knopen.
ze wacht de verslagen van dies meer
eerst maar eens even af.