index:
vorige: focus op pars pro toto-ontbijt

Tante zoomt in
terwijl Goe Padson inzoomt
op de minuscule hapjes op de borden,
begint Gier Betwee Uytenhaghen
een verhaal te vertellen
over volkeren die alle maaltijden
in uiterst kleine, en DUS verfijnde, porties
van grote borden wensen te nuttigen.
ze zien er vaak wat gelig uit,
dat komt ervan,
daaraan kun je ze herkennen.
verder hebben ze de neiging
alles heel sophisticated aan te pakken:
ze reduceren met veel naalden en touwtjes
en niet gespeend van enige wreedheid
knotsen van woudreuzen tot pietepeuterige plantjes.
en dat heet dan kunst,
de kunst van het temmen van de natuur.
verder hebben ze het liefst
-de mannen natuurlijk weer!-
dat vrouwenvoeten in zeer jeugdig stadium van groei
gebroken en misvormd worden
zodat het een soort hoefjes zijn
waarop niet weggelopen kan worden.
hier doet, vreemd genoeg,
het uiterlijk er niet zoveel toe:
de voetjes blijven verborgen
in piepkleine muiltjes
waar ze vaak doorzweren.
ze zijn ook geweldig gevorderd
in het vervaardigen van apparaten
op miniformaat. hoe kleiner hoe mooier.
en verder...."
"jajaja" onderbreekt Tante Guus
"maar verkleinen is heel iets anders
dan een deel van het geheel vangen.
waar HEB je het toch allemaal over?
daarbij hebben die volkeren
waar jij plots niet over uitgesproken raakt
ook het vermogen om het tegendeel waar te maken:
de grootste steden, wolkenkrabbers, pretparken,
bruggen, viaducten.
en dat komt omdat
alleen degene die oog heeft voor het kleine,
voor details dus, in staat is groot te denken
zonder dat het bouwwerk instort
vanwege gebrekkige fundering,
hetgeen met jullie nogal eens
aan de hand wil zijn."
"zozo, die Tante" mompelt Gier,
achter zijn oor trachtend te krabben
-wat niet lukt- en Goe,
die komt achter de camera vandaan,
neemt Tante bij de hand
en zegt "kijk hier eens!"

volgende: Tante schertst