index:
index vervolg
vorige:
de verslagen uit jolkapelle
niet de enige
tomboy leidt
eigenlijk een eenzaam bestaan.
net als alle andere kralers.
dat is het lot van de eenling, de zonderling, het genie,
de denker, de voeler, de gewonde,
ieder mens welbeschouwd.
het doet niet alleen haar pijn
maar iedereen lijdt aan zijn eenzaamheid
en aan de met de jaren toenemende last
van ervaringen en het verbergen van de gevolgen daarvan,
van al wat wordt bestempeld als negatief
door alle anderen die ook zo hun best doen
om hun verdriet, teleurstelling en pijn te verbergen
vanwege gebrek aan waardering daarvoor.
wat wel op prijs gesteld wordt
is een vrolijke, onbekommerde houding,
een fluiten en juichen, een lachend kwinkslaan
en amicaal zijn, hartelijkheid en levenslust.
dat weet iedereen en daarnaar
wordt niet alleen gezocht, het wordt ook
met alle kracht nagestreefd.
zo kan het zijn dat een zwaarbeladen type,
iemand met vreselijke zorgen en zonder hoop
een meelever van de eerste orde lijkt.
vaak weet hij zelf nauwelijks wat er gaande is
en degenen die zich koesteren in zijn zon
hebben geen behoefte aan De Waarheid,
wat die ook moge zijn.
de waarheid, de motieven, de grond zijn niet van belang.
wat wel van belang is, is het herkennen.
alleen het herkennen kan troosten.
waar praten en oprakelen boter aan de galg is
kan herkennen wonden helen.
tomboy neemt zich weer eens wat voor.
ze wilde eerst iedereen complimenteren
maar bij nader inzien kan daar nog wat bij.
ze kan tevens goed kijken
wat bij anderen de achterliggende redenen zijn
om zich in te zetten voor anderen,
voor verregaande hobby's, voor werk, voor vrijwilligen.
niet om te ontmaskeren maar gewoon
om zich niet zo eenzaam te voelen en
misschien wel een beetje verwantschap te vinden...
en bieden wellicht.
nu Tante haar ontvallen is
gaat tomboy zelf op onderzoek uit.
dan komt ze ook eens gewoon
tussen haar mensen en alle anderen,
van welke laatste wellicht iets op te steken valt.