index:
vorige: fools
rush in where angels fear to tread
de Vereniging van Onnutte
en Onbegrepen Adviseurs
het troosten van de adviseurs is een ondankbare taak
in eerste instantie omdat ze gaan horen
dat ze niet uniek zijn met hun adviseerneigingen,
maar dat het een algemeen verschijnsel is
-"een plaag", fluistert Von-
dat zich voordoet bij allen die niet
zijn geronseld voor of actief betrokken zijn
bij het arbeidsproces.
daar staat wel een lotgenotenbesef tegenover.
"fanaten onder hen zullen zeker overgaan
tot het oprichten van een vereniging,
de
Vereniging van Onnutte en Onbegrepen Adviseurs"
gaat Von hardop verder, maar gelukkig
is ze alleen thuis want Son doet boodschappen.
"ten tweede moeten ze ook maar net
zin, aanleg, mentaliteit, temperament,
karakter en meer van dat moois bezitten,
en last but not least de contanten,
om een 3-jarige cursus, geheel intern
in een grote kale loods
midden in het moeras aan te kunnen.
-buiten beslist noodzakelijke mugbestendigheid-.
wie zoet bloed heeft kan wel opdoeken."
droomt Von verder.
Er zullen er velen opgeroepen worden
en slechts voor weinigen is deze
buitengewoon onthullende periode weggelegd.
het iets opgeven voor iets anders,
het zelf in actie komen, is voor de advieseurstypes
wel wat erg veel gevraagd.
toch hebben zich een slordige 10.000 gegadigden
gemeld voor de toelatingstoets.
voor het samenstellen daarvan hebben Son en Von
enige ervaren en ook speelse,
maar niet vaak op de voorgrond tredende
goeroes uitgenodigd.
die kwamen met groot genoegen
want het is altijd spannend en interessant
bij de kunstbedrijvende dames,
en daarbij zit er ook een bezoek aan de expositie
en een voordracht uit de werken
van de Man van Mars aan vast en vooral
een nimmer te versmaden borreluurtje.
en dat alles op zes achtereenvolgende donderdagen.
het is voor nieuwsgierige genodigden
ook een uitstekende gelegenheid
om hun eigen wijsheden ten toon te spreiden
en Son en Von nader te leren kennen.
er is ook een publieke tribune,
waarop belangstellenden het verloop
van de discussie kunnen volgen.
daar komt Tante Wijnie alweer tegen,
die een voyante shawl rond haar gezicht draagt...
En zo zitten ze dus bijeen op een winderige
namiddag en discussieren over
wat de toets moet meten en op welke wijze
dat gerealiseerd kan worden.
het kan op deze manier nog geruime tijd duren
voor het project van start gaat.
er circuleren op de publieke tribune
reeds spotprenten van de locatie en de leerlingen.
"Allereerst moet het exacte aantal aanmeldingen bekend zijn."
oppert Harry de Hardrijder.
"wat maakt dat nu uit op zo een groot getal?
zullen het er een paar honderd minder zijn,
nou èn! het is bovendien heel normaal
dat in het eerste en tweede trimester ieder jaar
zo een 25% afvalt. daar moet je soepel
op kunnen inspelen", vindt Dies Meer.
"Maar wat hebben we ze te bieden,
dat is waar het om gaat,
wie moet de leerlingen begeleiden,
hebben we voldoende deskundigen
om ze alles bij te brengen binnen het bestek
van slechts drie jaar, wie organiseert
die hele campus, hun ontspanning, voedsel
kom nou toch, wat zitten we hier te fantaseren?"
dat was Harry weer en hiermee
zet hij iedereen waar hij thuis is:
met beide benen op de grond.
Son en Von hebben genoeg gehoord.
ze geven toe dat ze zich hebben laten meeslepen
door te hoog gegrepen idealen.
ze zien er onmiddellijk van af, met het gemak
deze wonderbaarlijke dames eigen.
dan wordt besloten dat er een symposium,
of misschien een werkweek moet komen.
geen driejarige cursus.
die wordt gewoon afgeblazen.
de dames nemen in dit stadium vlot het woord:
de catering wordt gegund aan Harry en de verhuisclub,
de sprekers zullen door Son en Von worden voorgedragen
tijdens de volgende bijeenkomst.
vanzelfsprekend nemen zij zelf het leeeuwendeel
van de voorlichting op zich en het zou aardig zijn
als er een columnist zou komen die het geheel
van een relativerende grondtoon
zou kunnen voorzien. "maar ik heb geen zin
om belachelijk gemaakt te worden!" waarschuwt Son,
terwijl ze Von wantrouwend aankijkt:
"ze moeten wel een ondersteunend karakter hebben,
die voordrachten van die grappenmakers!"
Over de naam of titel van het symposium
zal de volgende keer een beslissing worden genomen.
de vanaf de publieke tribune gesuggereerde naam:
"Wat te doen bij niets te doen hebben"
lijkt wat al te rechtdoorzee en zou
afstotend en ontmoedigend kunnen werken.
iedereen is immers graag druk tegenwoordig.
er zullen stands komen in de consumptieruimte
van instanties die vrijwilligers werven
op allerlei meer praktisch gebied,
want adviseren en troosten
mogen dan wel eens zwaar overbelicht worden,
maar iedereen weet dat het toch gaat
om de Handen uit de Mouwen.
daar is waarschijnlijk de meeste behoefte aan,
dat zal ze pas écht goeddoen,
degenen die met het leven opgescheept zitten.
er zal in kleinere groepen worden gediscussieerd
over de onderwerpen: trots, verveling,
de boze buitenwereld, intuïtie, partners,
zelfdoding en creatieve uitingen.
mochten daar zinnige dingen uitkomen,
hetgeen niet te verwachten valt,
dan vind je die in de evaluatie terug.
Opeens klinkt er snarenspel en staat Von op
en draagt schreeuwend en huilend
het volgende gedicht van de Man van Mars voor:
LEX BARBARORUM
Geef mij een mes.
ik wil deze zwarte zieke plek
uit mijn lichaam wegsnijden.
ik heb mij langzaam rechtovereind gezet.
ik heb gehoord, dat ik heb gezegd
in een huiverend, donker beven:
ik erken maar één wet:
léven.
allen die wegkwijnen aan een verdriet,
verraden het en dat wìl ik niet.
omdat de vergadering zo is uitgelopen
wordt het bezoek aan de expositie
uitgesteld tot de volgende keer.
en nog wat nagalmend
van de huiveringwekkende voordracht
van het indrukwekkende poeem
gaat iedereen het glas heffen
op de Man van Mars en natuurlijk ook
op de Vereniging van Onnutte en Onbegrepen Adviseurs,
door Von een "troostdronk" genoemd
vanwege de felbegeerde vergetelheid.