index:
index vervolg
vorige: gare rapen
blaren
-nou moe- denkt padje pee terwijl
hij
de blaar op zijn linker kleine teen
door zwamma laat verzorgen en ook nog
haar gefoeter probeert te negeren
over hoe iemand het in zijn achterlijke hoofd haalt
om met dergelijk belachelijk schoeisel
een moerastocht te durven maken.
-mijn rapen beginnen zo langzamerhand
aan te branden. wat een ongeleid projectiel
is dat. ik had het kunnen weten:
zoals ze altijd overal staat in het badmintonveld,
zo is dat uiteraard op ieder gebied.-
"laten we even resumeren" zegt hij hardop
in een poging haar te verzachten:
"ik wil van je weten,
dat is mijn opdracht, mijn werk dus, zwamma,
hoe je het leven uithoudt
zonder enige vorm van waardering.
hoe doe je dat?
is ooit enig levend wezen je dankbaar komen omhelzen
of toeloeien, beflatsen of zelfs maar afkeutelen
als dank voor dat je het niet doodt,
martelt, bakt of braadt?
dat is de kwestie. daar gaat het om.
laten we ons daarbij houden."
-waren we daar dan niet steeds mee bezig,
groot talenwonder met je rare woordschat?-
doet zwamma net of ze een retorische vraag stelt.
bijna vliegt padje pee erin,
zo bang is hij om alles verkeerd te interpreteren
of om ooit als domme pseudo-filosoof
te worden ontmaskerd.
dan herneemt hij zich:
"nee zwamma dat waren we niet.
jij bent hier met mij om te verduidelijken
hoe geen-dode-diereneters overleven.
laten we ons daarmee bezighouden...
au, je prikt in mijn merg."
zwamma kijkt glimlachend op en zegt:
"je moet je tenen wat vaker masseren, padje
als je er nog langer plezier van wilt houden."