ze is stomverbaasd, A. Doratie,
en een beetje huiverig
tot weglopens toe,
als Guus, die inmiddels Tante Guus genoemd wordt,
haar staande houdt om haar te vragen
of ze bereid is mede te werken
aan een onderzoek aangaande moraal en moreel,
aangaande wijsheid en inspiratie,
aangaande zin en onzin,
aangaande oprechtheid en bedrog.
het duizelt haar meteen al
dus Tante Guus staakt haar opsomming en uitwijding
en neemt zich voor
een volgend slachtoffer
niet meer zo pontificaal te benaderen
maar een eenvoudige vraag te verzinnen zoals
"mag ik u iets vragen?"
er zijn altijd lieden die
daarop kregelig antwoorden:
"nee en dat hebt u al gedaan."
maar de meeste mensen zijn gewoon nieuwsgierig.
en dat geldt ook voor de dieren.
A. Doratie is enerzijds vereerd
zomaar tot interessant object te worden gebombardeerd
anderzijds is ze bang
dat ze niets te melden heeft
en ook omdat Tante Guus misschien
dingen gaat publiceren,
zodat iedereen misschien wel
te weten komt waar ze rondhangt en waarom.
ze besluit dan ook ter plaatse
om slechts over één aspect
van haar gevoelige persoonlijkheid
opheldering te verschaffen, zo nodig.
gelukkig blijkt dat ook de bedoeling.
ze mag volledig uitweiden over
waarom bewondering haar ultieme levensdoel is
en de gevolgen daarvan, het waarom en waartoe.
de moeilijkheid is dat ze beter is in het adoreren zelf
dan in het verwoorden ervan.
ze kijkt omhoog als ze het bekende geruis hoort
en blij zwaait ze naar Koekkoek.
hij is met haar. dat geeft moed.
ze spreekt tijd en ruimte af met Tante Guus
voor een indringend portret.
daarop kan ze zich even voorbereiden.
de fotograaf heeft al een portret van haar
uit het archief gehaald en dat zie je hieronder
in afwachting van het grote interview:

een meditatie van A. Doratie