Koppiekoppie herinnerde ivyrose
aan Valentijn van Hans Andreus en gaf het haar.
ze las op de eerste bladzij:
"Hij had geen broers of broer, geen zusters of zus,
geen grootvaders of grootvader, grootmoeders of grootmoeder,
wel ooms, tantes, neven, nichten,
die zich echter geen van allen met hem bemoeiden,
omdat de familie altijd had neergezien op het huwelijk van zijn ouders,
dat vijf jaar na zijn geboorte plaatsvond."
daarmee was ze meteen gewonnen.
het is verrukkelijk amateuristisch.
zo een boek waarvan ivyrose zich verbeeldt
dat zij dat ook kan schrijven, dat het haar lust en leven is,
om zoiets te schrijven of geschreven te hebben.
koppiekoppie vindt dat ivyrose te somber is
met haar kerkhoffoto's. wat is er somber aan kerkhoffoto's?
het is toch geweldig dat iemand het verleden levend houdt
en oude doden met een bezoek vereert?
iemand somber noemen maakt hem monddood.
iemand blij noemen legt hem aan banden.
dat wordt gedaan om iemand in zijn hok te houden.
maar ivy laat zich niet kisten.
en als ze gekist is komen er mensen bij haar op het kerkhof
en zeggen "ze was niet somber, ze was niet vrolijk, ze was."
"dat zou niet eerlijk zijn" zei Valentijn.
"wat heb je aan eerlijkheid?" vroeg Carmen.
ze bezoekt met liefde en stil geluk, met tederheid,
degenen die haar zijn voorgegaan
en de sneeuwklokjes

die de eerste waren dit jaar in de zon op het oude kerkhof
en verder is hier nog een schitterende steen.
voor de schilders onder mijn bezoekers:
noteer de onnavolgbare kleuren
die een andere liefhebber van
verleden helden en onbekenden hier penseelde.


volgende: Tolma