"ik zou liever zelf vermoord worden
dan dat ik een ander iets aandeed!"
sprak ze in de jaren 60 toch verdedigend
tot haar nieuwbakken schoonvader
die cavalerist was geweest
en zijn trots belaagd zag door een snotaap.
hij had haar jeugdig pacifisme
proberen onderuit te halen met
"wat denk je dat IK doe
als er hier iemand binnendringt
die mijn vrouw en kinderen belaagt?"
toch was dat het nooit uitgesproken einde
van haar militante pacifisme.
nu, veertig jaar later,
nu ze wordt geconfronteerd
met figuren uit het verleden
die schoon schip willen maken,
haar willen lastig vallen met
dat ze spijt hebben van dat ze haar
destijds in de steek hebben gelaten,
verraden, neergestoken,
nu denkt ze aan deze woorden.
ze zou tientallen mensen kunnen verzinnen
die bij haar op de stoep zouden kunnen staan
met het verzoek om verontschuldiging.
om excuses, huilbuien, goedpraterij
over haar heen te mogen storten
en haar vergeving te mogen ontvangen.
ach, denkt ze, laatste restanten
van de katholieke opvoeding.
ze heeft toch altijd gehandeld
zoals ze uitlegde aan haar schoonvader.
ze heeft zich niet verdedigd:
ze is weggelopen, met het gevolg
dat ze zich nu bitter. cynisch, koud voelt,
hard en eenzaam.
ze had nooit de vijand moeten binnenlaten.
had erop los moeten slaan.
nu kan ze niet meer vergeven.
nu pas breekt haar verzet door.
het is nooit te laat.
wie weet waar ze nog in verandert...
een rimpelloos oud vrouwtje,
qua geweten dan!