index
index
ivyrose
vorige: de agenda van de
fotofilosoof
intussen elders in jolkapelle
Wiese walla is niet
zo slim als ze eruitziet,
maar ook maakt ze gebruik van dat iedereen
haar een schattig oud vrouwtje vindt:
ze pikt rustig bij de groentehandelaar
van buiten liggende kroppen andijvie
dagelijks wat blaadjes voor haar parkiet
"want dat nemen ze een oud mens niet kwalijk."
zo komt haar ellenlange verslag van het terrasgebeuren
dat maar niet opschiet of to the point komt,
in een heel ander daglicht te staan:
Wiese walla rekt en rekt en spint uit en wel
hierom: -tja het is raar om te zeggen maar.....
ze weet het niet!
ze heeft zich niet kunnen bezighouden
met wat elders in Jolkapelle geschiedde
omdat ze zelf bezoek had, en zelfs een etentje
met een journalist uit de goeroekraal
genaamd Dies Meer, naar aanleiding
van de vermissing van Tante, een van de twee
vreemdelinges die in de nacht op de fiets
waren gekomen en
waar heel Jolkapelle van onderste boven was
in verband met oude voorzeggingen.
ze had tolma uitgenodigd om te koken.
dat was allemaal heel gezellig en geanimeerd geweest,
lekker bovendien maar toen dies meer
onder invloed van de warme sfeer
en zijn zelfmeegebrachte bieren
avances maakte tegen tolma, vertrok die nogal schichtig
en kon wiese ongestoord haar visie op de aankomst
en verdwijning van de vreemdelinges kwijt.
dies keek wat wazig en het verhaal
bleek later ook niet geheel naar waarheid
te zijn geboekstaafd.
erger was dus dat wiese als goede gastvrouw
belangrijke dingen elders gemist had.
tolma kwam op de vlucht langs de terrasboot,
dat is wiese nog wel ter ore gekomen.
verder begreep ze van de loslippige dies meer
dat laila achter de kronikeur is aangereisd
en zo onverwacht
bij haar geheime geliefde, de poeet, belandde,
die net iets heel anders aan zijn hoofd had.
de kronikeur denkt dat ze hem stalkt
en hij moet niets van de Van Somberens hebben
"want" placht hij ietwat humoristisch fronzend te brommen:
"ik ben al beroerd genoeg van mezelf".
de kronikeur was dus vermoeid,
en nerveus van het idee dat hij achtervolgd werd,
vroeg naar huis gegaan en helaas
dientengevolge, weliswaar eervol,
maar toch onherroepelijk ontslagen.
op het terras begreep
laila het niet helemaal
en ze probeerde zich een beetje onzichtbaar te maken
en zich te concentreren op de fotofilosoof.
deze had al enkele malen op haar scherpgesteld
en hij keek haar bemoedigend aan.
ze was niet zo onzichtbaar als ze dacht.