de geschiedenis van Maarten Maartensz

tegen de dames.
Desalniettemin heeft hij veel te vertellen.
Hij doorspekt zijn raadgevingen met aardrijkskundige namen, maar omdat
de hele wereld een kleine Kraal is, tillen wij daar niet aan.
Hij wenst geen vragen te beantwoorden en te stellen want zijn filosofie
in dezen luidt:
Vragen leidt tot liegen.
Logischerwijs vloeit daar uit voort:Vragen is uitlokking.
Uitlokking is strafbaar.
En tevens:
Het kwaad straft zichzelve.
Hij houdt zich graag van den domme.Dus vergis u niet.Omdat hij naar eigen

MAARTEN HANGT DE PIJP IN DE WILGEN

In de tijd dat Onze Ruige Zeebonk de Woeste Wateren bevoer, bekroop hem
iedere avond tegen 22.00 uur een gevoel van heimwee en van eenzaamheid.
Deze beide, niet geheel tegenstrijdige gevoelens, streden toch een half uurtje
om de voorrang. Daarna waren ze gesmoord in dubbele Bavaria's en graanjenever.
Toch leed M.M. er onder en tijdens een reis op de H.M.Wilhelmina, besloot hij
er iets aan te doen.
In iedere stad een andere schat was wel afwisselend maar ook een man
met zeebenen haakt naar vastigheid. Zo geschiedde het dat hij
na enkele weken met 8 correspondentievriendinnen zat opgescheept,
die alle -het toeval is niet klein te krijgen!-Goer heetten.
Acht leek in eerste instantie wat veel maar hij was erg vaak alleen en daar
wordt een mens vindingrijk van, zeker een zeeman.
Het grote aantal verontrustte hem niet al te zeer temeer omdat hij steeds
meer plezier ging krijgen in deze onderneming. Het waren allemaal
verschillende types want ook in zeemansliefjes zit veel variatie. Hij besloot
na een poosje vrolijk er op los fantaseren zonder nog iets te versturen,
dat hij een systeem moest aanleggen.
Allereerst kocht hij een mappenkast in Singapore, want nergens ter wereld
hebben ze zulke kleine en toch handzame kastjes,
en zo begon hij aan zijn "Goerarchief".
Hij bewaarde er hun post in en hij gaf ze herkenbare namen:
ieder drie want hij hield van keuze.
Hun eerste naam was een getal, hun tweede een letter en de derde een muzieknoot.
De eerste vriendin heette dus: Goereen, Goera of Goerdo. En zo verder.
Toen alles klaar was begon hij te corresponderen. Ook dit ging volgens een
bepaald plan. Je vraagt je af hoe hij ze allemaal uit elkaar kon houden,
kon onthouden dat de één een zieke hond had, genaamd Bokkie, de ander op
badmintonnen de derde plaats had bemachtigd, de volgende haar moeder te
Goeroekraal ging bezoeken en dan de volgende 5 nog! Dat zou zelfs voor
de grootste geheugenkunstenaar een meesterstukje zijn. Maarten was niet
voor een paar gaten te vangen en wist overal een oplossing voor:
Ten eerste begon hij iedere brief met: "Hallo Lieverd!"
Dat hakte erin! Vervolgens deelde hij een compliment uit over de stijl van
de brief die hij aan het beantwoorden was en sprak hij uitgebreid de hoop uit
dat de correspondentie tot in alle eeuwigheid mocht voortduren, dat wil zeggen
tot op het momentwaarop hij voorgoed voet aan wal zou zetten en
metterwoon zich bij de aangeschrevene zou mogen vestigen.
Dan kwam de fase waarin hij kon putten uit zijn rijke voorraad aan
zeemansherinneringen. Stormen, haaien, bijna overboord
slaan, de dood van Ketelbinkie, oude cafées, wrede scheepsartsen, schipbreuk
waarbij de kapitein met zijn schip ten onder zou zijn gegaan indien niet...,
en de Titanic, waarop zijn opa nog scheepsarts was geweest.
Iedere week vertelde hij de verhalen in deze volgorde aan de verschillende
vriendinnen. De week erop ontving vriendin B verhaal één, verhaal twee ging
naar Goermi en zo maar door. Pas na 9 weken dus, hoefde hij nieuwe avonturen die hij
geschikt achtte voor de waldames uit te zoeken.
De afscheidszinnen werden vaak doorspekt met merk-, grootte-, hoogte-, breedte-,
diepte-, afstands- en windnamen. Hij noemde rechts altijd stuurboord en tenslotte sprak
hij de wens uit dat bij leven en welzijn en zo god het wilde, hij volgende week en zo voort.
Zo wist hij met beleid, toch ook moed en wel degelijk trouw, zijn correspondentie,
en daarmee de oplossing van zijn eenzaamheidsproblemen aan te pakken.
Toch geschiedde het dat een van de vrouwen haar nieuwsgierigheid niet kon bedwingen
en vragen ging stellen. Hierop antwoorden zou hem in ernstige moeilijkheden brengen
want hoe te onthouden wie hij wat had verteld? Van antwoorden en persoonlijk
worden kon dus geen sprake zijn. Zijn voorraad anekdoten mocht schier onuitputtelijk
zijn, maar deze vrouw wilde weten of hij van rood hield dan wel een geheime
voorkeur voor groen aan den dag legde of toch geel met een roze streepje prefereerde.
En of hij van olijven hield of liever een stevig bord boerenkool zag geserveerd.
Dit ging te ver! Hoe dit varkentje te wassen? Geschut in stelling brengen of kielhalen?
Vanaf dat moment ontbreekt er een groot deel van de geschiedenis van Maarten
Maartensz. Zeker is dat er een afbeelding bestaat waarin hij als overlevende in een sloep zit.
Dan vallen er weer gaten en dan schijnt hij de zee vaarwel te hebben gezegd.
Omdat hij niets kon, meldde hij zich, als zovelen die niets kunnen, bij de Goeroekraal.
Na de nodige intakegesprekken werd hij niet toegelaten tot de prediscipelenafdeling
maar hij mocht wel blijven. Hoe en waarom is ook (nog) in nevelen gehuld en misschien
kan dat beter zo blijven. Hoe het ook zij, hij bleek handig in het vervaardigen van hoepels,
kleppers en raamkozijnen en werd derhalve aangesteld als klusjesman buiten mededinging.
Hij liep de kantjes er enigermate af. Vaak kon je hem zien rondturen bij de Kraalvijver,
zogenaamd op zoek naar een lapidaire inval. Hij stond daar dan met half toegeknepen ogen
zo'n beetje voor zich uit te dromen over Japan of Honoloeloe, verstolen strelend
over zijn Hongkonghorloge, want de tijd, daar komt het op aan en het was al erg lang
geleden dat hij voor het laatst een zonnetje geschoten had.
Zijn kompas stond naast de pomp in zijn tuintje zo opgesteld dat iedere voorbijganger
in één oogopslag kon zien waar de zon opkwam.
(Wie vervolgt?)